ဒီအခြင့္အေရး၊ လြတ္ထြက္မသြားေစခ်င္ပါ

ေဆာင္းပါး
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၇ ရက္၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္

ရွစ္ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကို ေဖၚထုတ္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ထိပ္သီး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို နအဖ အာဏာပိုင္ေတြက ဖမ္းဆီးသြားၿပီ ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားသြား မိပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ အခ်ိန္မေရြး အဖမ္းခံႏိုင္တယ္ဆုိတာကို သိလ်က္နဲ႔ တကယ္ဖမ္းၿပီလို႔ သတင္းၾကားလုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ခံစားလုိက္ရတယ္။

၇၄ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ပါ၀င္ခဲ့စဥ္က အဖမ္းမခံဘူးေဟ့ ဆိုၿပီး တိမ္းေရွာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ညီအကို လြတ္သြားရင္ အေဖ့ကို ဖမ္းမယ္ဆိုတာ သိတာေၾကာင့္ အဖမ္းခံဖို႔ အိမ္ျပန္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဖမ္းခံဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေပမယ့္ ဂိတ္၀မွာ စစ္သားေတြနဲ႔ စစ္ကားေတြ ေရာက္ေနၿပီလို႔ ၾကားရေတာ့ ရင္၀မွာ ဆို႔သြားတယ္။ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီခံစားမႈမ်ိဳးကို မေမ့ႏိုင္ပါ။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖတ္သန္းေနရတာကို ေတြးျမင္မိရင္း ေဒါသစိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ျပန္ခံစားမိရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးေတြလို လာဖမ္းႏိုင္တာလဲ။ အဓိကကေတာ့ လႈပ္ရွားစရာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ေျမ မရွိတာရယ္ (ဒါက နအဖရဲ႔ ဖိႏိွပ္မႈ) ညီညြတ္မႈရမွ ‘အင္အား’ ရွိမယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ အခုထိ မေလွ်ာက္လွမ္း ႏိုင္ေသးတာရယ္ (ဒါက က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ညံ့ဖ်င္းမႈ)။ ဒါေၾကာင့္ ‘၁၈’ ႏွစ္ ၾကာခဲ့သည့္တိုင္ အတိုက္အခံလို႔ ေခၚႏိုင္တဲ့ လူတစုမွာ တကယ္ ‘အင္္အား’ကို မေဖၚထုတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ။ ၾကက္ဥ အစရွာမရသလုိ၊ သပြတ္အူ ႐ႈတ္ေထြးရင္း အတုိက္အခံအစုမ်ား (ျပည္ပေရာက္) အတြင္းမွာ ဖင္လိမ္ကၾကရင္း တကယ္လုပ္ရမယ့္ မိမိတို႔ရဲ့ တာ၀န္ကို လစ္ဟင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

‘အင္အား’ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အင္အား ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ရွိပါတယ္။ ပထမ အင္အားက လူတစုေသာ္၎၊ လူနည္းစုကေသာ္၎၊ စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းၿပီး ‘အင္အား’ ယူထားျခင္း၊ ဥပမာ - နအဖ ဟာ စစ္တပ္တည္းဟူေသာ အဖြဲ႔အစည္းကို စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းၿပီး သူတို႔ရဲ႔ စုစည္းမႈကေန ‘အင္အား’ ယူထားျခင္း၊ ဒုတိယ အင္အားကေတာ့ စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းျခင္းမရွိေပမယ့္ ခံစားခ်က္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္တူတဲ့ လူမ်ားစုကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ အင္အား၊ တနည္းအားျဖင့္ ‘လူထုအင္အား' ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္အခ်ိန္မွာ စနစ္ရွိတဲ့ လူနည္းစုက အဖြဲ႔အစည္းမရွိတဲ့၊ စနစ္မရွိတဲ့ လူမ်ားစုကို အုပ္စိုး၊ ဗိုလ္က်ေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာ စစ္တပ္ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔၊ စနစ္နဲ႔ လိုက္နာမႈရွိတဲ့ နအဖ လူနည္းစု (၅ သိန္းတပ္)က ဖဲြ႔စည္းမႈနဲ႔ စနစ္မရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလူထု (လူမ်ားစု)၊ သန္း ၅၀ ကို ဗိုလ္က်အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိပါတယ္။
ဆဒၵန္ဟူစိန္ လက္ထက္က အီရက္မွာ လူနည္းစု ဆူနီ (Sunni) မ်ားက ဘက္(ဒ္)ပါတီ (Baath Party) အားကိုးနဲ႔ လူမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ရွီးရာ (Shiite) နဲ႔ ကတ္(ဒ္) (Kurds) ေတြကို ဖိႏိွပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ အုပ္စိုးတဲ့ အေရွ႔ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ကြန္ျမဴနစ္ အာဏာရွင္ (လူနည္းစု) က လူမ်ားစု (လူထု) ကို ဖိႏိွပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရာကေန အေရာင္ေတာ္လွန္ေရး (Color Revolution) လို႔ အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ယူကရိန္း၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၊ ဆာဗီးယားႏိုင္ငံေတြမွာ ေပါက္ဖြားေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။

လူထုအင္အား (သို႔) လႈပ္ရွားမႈ ေပၚေပါက္ဖို႔
(၁) ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ခံစားခ်က္
(၂) ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း
(၃) ဗ်ဴဟာ
(၄) ဦးေဆာင္အဖြဲ႔အစည္း
(၅) ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မယ့္ အဖြဲ႔သားေတြ ရွိိကိုရွိရပါမယ္။

က်ေနာ္္တို႔ ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) လူထုအံုႂကြမႈႀကီးရဲ့ ျဖစ္စဥ္ကေလးေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ၾကရေအာင္ …

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အသက္ ၁၂ ႏွစ္၊ မဆလ ေခတ္ ၁၄ ႏွစ္လံုးလံုး ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ တျပည္လံုးကို ရက္စက္စြာ ဓါးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားအေရး၊ ၇၄ ခုႏွစ္ ဦးသန္႔အေရး၊ ၇၆ ခုႏွစ္ မိႈင္းရာျပည့္ စတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ တုိင္းျပည္ရတနာ လူငယ္္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ၿပီး ေသနတ္အားကိုးနဲ႔ မတရား ႏိွမ္ႏွင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ဓါးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ၾကားက မထင္မွတ္တဲ့ စက္မႈတက� သိုလ္က ျဖစ္ရပ္ကေလးကေန တျပည္လံုး မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ခဲ့ရပါတယ္။

အေၾကာင္းမွာ တဦးခ်င္း အားမတန္လို႔ မာန္ေလ်ာ့ၿပီး ဟန္ေဆာင္ ေနၾကရေပမယ့္လည္း အတြင္းစိတ္၊ မခံခ်င္စိတ္၊ ခံျပင္းစိတ္ေတြ လူတိုင္းလိုလို ခံစားေနၾကရပါတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကေလးက ခံစားစိတ္ကို ‘ဆြ' ေပးလိုက္တဲ့အခါ လူေတြစုမိ လာၾကပါတယ္။ ဒီ ‘စုရပ္’ က ‘အရွိန္’ကို ဖန္တီး ေပးလိုက္တဲ့အခါ ‘အင္အား' ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ‘အင္အား’ ကေန 'ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္’ (Hope) ကို ေပၚထြန္းထင္ရွားေစပါတယ္။ ဒီ 'ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္’ဟာ လူတကာစီ ကူးစက္ကာ အနယ္္နယ္ အရပ္ရပ္ကုိ ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေစပါတယ္။

ဒီလို စက္မႈတကၠသိုလ္ကေန စတင္လႈပ္ရွားေပၚေပါက္လာၿပီး ‘လူထုအံုႂကြမႈႀကီး’ သ႑ာန္ ေဆာင္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးက ဗကသ – မကသ - ရကသ – အကသတ – ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီး ေပၚေပါက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားထုကေန လူထုႀကီးအထိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ‘လူထုအံုႂကြ’ မႈႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အရည္အခ်င္း၊ သတၱိနဲ႔ အေမွ်ာ္အျမင္္ရွိတဲ့၊ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္္တဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္ (ဥကၠဌ)၊ ကိုမိုးသိီးဇြန္ (အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး)၊ ကိုကိုႀကီး (ဒုဥကၠဌ)၊ ကို၀င္းမိုး၊ ကိုေအာင္ႏိုင္ (တြဲဖက္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး) ေတြနဲ႔ မကသ က ကိုမင္းေဇယ်ာနဲ႔ ကိုေဌးႂကြယ္ အစရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ထင္ေပၚ လာခဲြကပါတယ္။ ေထာင္ေသာင္းခ်ီရွိတဲ့ လူထုအုပ္ႀကီးကို စည္း႐ံုး ဦးေဆာင္ရတာ မလြယ္လွပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားထုကေန လူထုႀကီးဆီ ဦးတည္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ဖို႔ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးၿပီး လႈပ္ရွားမႈႀကီးကို ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ ရာဇ၀င္တြင္ရစ္မယ့္ ကိုမိုးသီးဇြန္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေမြ Political Legacy ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာထိ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့တယ္ဆိုတာ တိုင္း၊ ျပည္နယ္၊ ၿမိဳ႔နယ္၊ ရပ္ကြက္ အဆင့္ဆင့္ တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္္မေတာ္သားေတြေတာင္ ျပည္သူဖက္က ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီအရာဟာ ျပည္သူ႔အား ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ဆိုတာဟာ အားသာမႈ မရရင္ ခံစစ္ကို ျပင္္ဆင္ေလ့ ရွိပါတယ္။ မဆလ ရဲ့ စစ္တပ္ဟာလည္း အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး အင္အားမပ်က္ရေလေအာင္ စစ္တန္းလ်ားေတြဆီ ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာၿပီး အင္အားျပန္စု ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို အံုႂကြမႈ ျဖစ္ၿပီးရင္ ေကေရာစ္ (Choas) လို႔ေခၚတဲ့ မၿငိမ္သက္မႈဟာ ျဖစ္စျမဲပါ။ ဒီ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ မၿငိမ္သက္မႈကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ လူထုကို ၾသဇာေညာင္းတဲ့ ‘အသံ’ (သို႔) 'ေခါင္းေဆာင္’ လိုအပ္ပါတယ္။ ဥပမာ - ယူကရိန္းကေန ယူခ်င္းကို (Yushchenko) ၊ ဆာဖီးယားကေန ေကာစကူနီကာ (Kostunica) ၊ ဒီ အသံမရွိေအာင္ ၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး ဖိႏွိပ္မႈ၊ ရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ႏိွပ္ကြပ္ခဲ့တဲ့ မဆလ အစိုးရရဲ့ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ လူထုဟာ ႀကီး ၄ ႀကီးကို အားကိုးခဲ့ရတယ္။ ဒီ ႀကီး ၄ ႀကီး ဟာ တသံထဲ မထြက္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဉာဏ္ေျပးတဲ့ ဦးေန၀င္းရဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေထာင္ေျခာက္က မထြက္ႏိုင္ဘဲ စစ္တပ္က ထပ္္ဆင့္ အာဏာသိမ္း ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

႐ုတ္တရက္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အခြင့္အေရးကို အသံုးျပဳၿပီး လူထုႀကီး တရပ္လံုးကို ဦးေဆာင္ကာ အံုႂကြမႈႀကီးကို ေဖၚထုတ္ ႏိုင္ခဲ့တာ လူငယ္ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ဆင္ျခင္း မရွိဘဲ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ လူထုအင္အားနဲ႔ ၂၆ ႏွစ္တုိင္တုိင္ အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ မဆလ အစိုးရနဲ႔ အစိုးရ အေဆာက္အံုႀကီး တခုလံုးကို ဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ အစိုးရ အာဏာကို ေျပာင္းယူဖို႔ေသာ္၎၊ အစားထုိးႏိုင္တဲ့ ယာယီအစိုးရ ပံုမ်ိဳးေသာ္၎၊ ျပင္ဆင္မႈ မရွိခ့ဲၾကပါ။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ အျပစ္မဟုတ္ပါ။ ၂၆ ႏွစ္တုိင္တိုင္ ျပည္သူေတြကို နားပိတ္၊ မ်က္စိပိတ္ၿပီး ကမၻာႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီအဆင့္၊ ဒီဗ်ဴဟာ (Strategy) ရွိရမယ္ ဆုိတာကို သတိမျပဳမိခဲ့ၾကပါ။

စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားထုဟာ နယ္စပ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ၾကၿပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ (ABSDF) ေပၚေပါက္ လာခဲ့ရပါတယ္။ ပထမပိုင္းမွာ အရွိန္ေကာင္း ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ထိပ္ပိုင္းမွာ ကြဲၾကၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားထု အင္အားဟာ ကမၻာအႏွံ႔ ျပန္႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အာဏာကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္တဲ့ စစ္္အာဏာပိုင္ေတြဟာ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားထု အင္အား ျပန္လည္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) ကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေခတ္အၿပီးမွာ ေဒၚစုရဲ့ ဦးေဆာင္မႈအရွိန္ဟာ တအားတက္ခဲ့ၿပီး NLD အေရးပါတဲ့ေခတ္ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚစုရဲ့ အရွိန္ဟာ ျပည္တြင္းမွာသာမက ျပည္ပမွာပါ ေတာက္ေျပာင္ ခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚစုရဲ့ သတိၱနဲ႔ အရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အတြက္ ‘ႏိုဘယ္လ္’ ဆုကို ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ NLD ကို ျပည္သူေတြက ေရြးခဲ့တာကို ျငင္းမရပါဘူး။ အမွန္စင္စစ္ ေဒၚစုရဲ့ ဦးေဆာင္မႈကို ျပည္သူက အသိအမွတ္ျပဳ၊ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ျခင္း လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခတ္ကေန NLD ေခတ္ကို ေရာက္ခ့ဲၿပီလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွာ စစ္အစိုးရဟာ အခက္အခဲ ၂ ခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ တဖက္မွာ ျပည္သူက တခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ ေဒၚစုရဲ့ ဦးေဆာင္မႈေနာက္မွာရွိတဲ့ အတိုက္အခံေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ခ်ဳိ႕တဲ့အားနည္းေနတဲ့ စစ္တပ္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာကေတာ့ ဦးေန၀င္း အသက္ထင္ရွား ရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳႂကြယ္၀ၿပီး ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ မ်ားတဲ့ ဦးေန၀င္းဟာ အတိုက္အခံ အင္အားစုကို ဘယ္လို ၿဖိဳခြဲရမယ္ ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ တဖက္မွာကလည္း စစ္တပ္ထဲမွာ သူ႔အရွိန္အ၀ါဟာ ႀကီးမားတဲ့အတြက္ အခုလို အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္တပ္ဟာ ၿပိဳကြဲ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ လက္ထဲမွာ အပ္ထားၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ တပ္ေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး (ေလယာဥ္ပ်က္က် ေသဆံုး) လက္ထဲမွာထားတဲ့ ‘႐ုပ္ေသးက’ ကၿပီး ႏိုင္ငံေရး က်ားကြက္ကို လွလွကေလး ေ႐ႊ႕ကစားသြားႏိုင္သူဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အာဏာနဲ႔ အစိုးရရဲ့ ယႏၱရားအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိကၽြမ္းတဲ့ ဦးေန၀င္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တဖက္မွာက ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစုဟာ (စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေတြမွ အပ) အစိုးရရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱယားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အာဏာ၊ အာဏာရဲ့ လွည့္စားမႈ အေၾကာင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾကပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ့္ အျမင္မွာ သူရဲေကာင္း ကိုးကြယ္လိုစိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းလ်က္ ရွိပါတယ္။ စစ္အစိုးရကို စိန္ေခၚရဲတဲ့ ေဒၚစုရဲ့ သတၱိ၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းကို ေက်ာ္လႊားရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ ေဒၚစုရဲ့ ျပင္းျပတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာရဲ့ အားေပးေလးစားမႈကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ အမ်ားစုဟာ ေဒၚစုကို ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြြယ္မႈ ျပင္းထန္ လာၾကပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္ရာကေန ဒီမိုကေရစီနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ေဒၚစုက ကယ္တင္္ေဖၚထုတ္ ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္အားကိုးခဲ့ၾကပံု ရပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ ‘ငါ ဘာလုပ္ရမယ္’ ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေဒၚစုကယ္တင္မယ့္ ေန႔ကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကပံုရပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲတိုင္း၊ ေတာ္လွန္ေရးတိုင္း၊ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းဟာ တဦးတေယာက္ထဲေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လီနင္ရဲ့ေနာက္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ပါတီ၀င္ေတြရွိသလို နယ္(လ္)ဆင္မင္ဒဲလားရဲ့ ေနာက္မွာ ေအအဲန္စီ (ANC) နဲ႔ သူ႔ပါတီ၀င္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ေနာက္မွာ ဖဆပလ အဖြဲ႔ႀကီးနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္တဲ့ စူပရင္းေကာင္စီ (Supreme Council) ရွိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အရည္အေသြးဟာ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္းျပည့္၀တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖဆပလ ရဲ့ အလံေအာက္မွာ တုိင္းျပည္အတြက္ အတူပါ၀င္လာေအာင္ စည္း႐ံုးႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈရဲ့ ရလဒ္မွာ ေဒၚစုအေပၚ တည္မီွ အားထားလြန္းတဲ့အတြက္ ေဒၚစုမရွိရင္ မဆံုးျဖတ္ရဲ၊ မလုပ္ရဲၾကေတာ့ပါ။ ဒီအႏၱရယ္ကို ျမင္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈကို အစကထဲက ေရွာင္ရမယ္ လို႔ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာ အေမရိကန္အမတ္ ဘီ(လ္)ရ၀္ခ်က္ဆင္ (Bill-Richardson) နဲ႔ ေတြ႔စဥ္က ေဒၚစု ေျပာၾကားခဲ့တာပဲ မဟုတ္ပါလား။

နယ္(လ္)ဆင္မင္ဒဲလား (Nelson-Mendala) တေယာက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္ထဲမွာ ၾကံ့ၾကံ့ခံ တိုက္ပြဲ၀င္ေနစဥ္အတြင္း ေအအဲန္စီ (ANC) ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဆက္တုိက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ (ANC) ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ ေအာလင္ဗီယာတင္ပုိ (Oviver Tambo) ဟာ ေတာင္အာဖရိက အျပင္ဘက္မွာရွိတဲ့ အင္အားေတြကို စုစည္း ဦးေဆာင္ခဲ့႐ံုမက ႏိုင္ငံတကာက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ဖိအားေပးဖို႔ ႏိုင္ငံတကာကို လွည့္လည္ စည္း႐ံုးႏိုင္ခ့ဲၿပီး ေအအဲန္စီ ကို ႏိုင္ငံတကာက ေထာက္ခံ အားေပးလာေအာင္ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တိုင္းျပည္ေတြ သာမက အေနာက္ႏိုင္ငံက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ (အထူးသျဖင့္) ဘဏ္ေတြက ၀ိုင္းၾကဥ္ လာၾကတာေၾကာင့္ အသားေရာင္ခြဲျခားမႈ (Apartheid) မူ၀ါဒ ကို က်င့္သံုးတဲ့ လူနည္းစု လူျဖဴအစိုးရဟာ ၿပဳိခဲ့ရပါတယ္။ (Oliver Tambo) ဟာ မင္ဒဲလားရဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ၀ါရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈကို ဦးစားေပးတဲ့ ျမန္မာေတြကေတာ့ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အေ႐ြးခံရတဲ့ အမတ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးကို သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ေဒၚစုရဲ့ အကို၀မ္းကြဲဆိုတဲ့ အရွိန္နဲ႔ (NCGUB) ရဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဦးေဆာင္မႈ ေပးရမယ့္သူရဲ့ အရည္အေသြးနဲ႔ NCGUB ရဲ့ လက္ရွိ အေနအထားကို ႏုိင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူတိုင္း သိရွိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ NCGUB ရဲ့ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ဦးလြင္ ကိုယ္တိုင္က NCGUB ရဲ့ အေ၀းေရာက္ အစုိးရေတြအေပၚ သေဘာထားကို ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးမွာ ေျဖၾကားၿပီးတဲ့တိုင္ ေဒၚစုရဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ေဒၚစုရဲ့ အရွိန္နဲ႔ မျငင္းပယ္ရဲ ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္ သိရသေလာက္ ေဒၚစုရဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ တစက္မွ မပါခဲ့ပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္စိတ္နဲ႔ ေဒၚစု ႀကိဳက္မယ္ဆိုတဲ့ အထင္နဲ႔ လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ထင္မွတ္မိပါတယ္။

ဒီအျဖစ္ကို စဥ္းစားမိတုိင္း (ကိုကို) ကို သတိရမိပါတယ္။ ကိုကုိ ဟာ ႐ုပ္ေခ်ာ၊ သေဘာေကာင္း၊ စာေတာ္ၿပီး အလြန္အမင္း သိမ္ေမြ႔ကာ လိမ္မာေရးျခားရွိတဲ့ လူငယ္တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းက ေအာင္ၿပီး ဆရာ၀န္ေပါက္စ ဘ၀မွာ သမီးရွင္ေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ ေနပါတယ္။ ႏြဲ႔တဲ့တဲ့ အမူအရာရွိတာကိုေတာင္ မင္းကေတာ္တို႔ မမႈႏိုင္ပါဘူး။ 'မိန္းမ'သာ ေပးစားလိုက္ဟဲ့ လို႔ တီးတိုး အားေပးၾကပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးနဲ႔ လက္ဆက္ဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ မဂၤလာဦးညမွာ (ကိုကို) ဟာ သတို႔သမီးနဲ႔အတူ မိတ္ကပ္ေတြလိမ္းကာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနပါတယ္။ သဘာ၀ကို (ကိုကို) မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါ။ ဂုဏ္မက္ၿပီး မိန္းမေပးစား႐ံုနဲ႔ မိသားစု မတုိးခ်ဲ႔ႏိုင္ပါ (ကေလး မရႏိုင္ပါ)။ '၀' မရွိဘဲ '၀ိ' မလုပ္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံေရး နားမလည္ႏိုင္သူကုိ ရာထူးခန္႔႐ံုနဲ႔ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မလာႏိုင္ပါ။ ေတာ္လွန္ေရး ပ်က္႐ံုသာ ရွိပါတယ္။ သၾကားမင္းေတာင္ ကယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိုးကြယ္မႈေတြက ေဒၚစု ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ လာျဖစ္ရပါတယ္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္က ဘီ(လ္)ရစ္ခ်ပ္ဆင္ (Bill Richardson) နဲ႔ ေတြ႔စဥ္က 'ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈႀကီးကို တခုလံုးအေနနဲ႔ ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္၊ က်မ တေယာက္ထဲလို႔ မျမင္ၾကေစခ်င္ပါ' လို႔ ေဒၚစုက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ (Burma Debate Vol(I), No 1, 1994, P.10- referred by Kei Nemoto, Aung San Suu Kyi & Contemporary Burma, pg(8)။ အခုေတာ့ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈႀကီးဟာ ေဒၚစုကို မူတည္ အေျချပဳတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေဒၚစု လႈပ္ရွားခြင့္ မရွိရင္ 'အင္အား' မရွိၾကေတာ့ပါ။ ဒီအက်ဥ္းအၾကပ္ထဲမွာ နအဖ က နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ က်ဥ္းေအာင္ ႏိုင္ငံေရး ျဖတ္ ၄ ျဖတ္နဲ႔ တုိက္ခိုက္လ်က္ ရွိတာေၾကာင့္ NLD အင္အားခ်ဳိ႔တဲ့ေနတာ မဆန္းလွပါဘူး။ အေကာင္းျမင္ဘက္က ၾကည့္ရင္ NLD ဟာ အတိုက္အခံ ပါတီအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္တာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

NLD ၿပီးရင္ မူရင္း အင္အားစုျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသား အင္အားစုဟာ အျမင္က်ဥ္းတဲ့ ဂိုဏ္းဂဏ စိတ္ေတြေၾကာင့္ 'အင္အား' အျဖစ္ ရပ္မတည္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) လႈပ္ရွားမႈထဲက ေက်ာင္းသား အမ်ားစုဟာ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္၊ လူႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ အိမ္ေထာင္က်သူ က်၊ ဘူဇြာျဖစ္သူ ျဖစ္နဲ႔ ဘ၀သံသရာမွာ အမ်ားနည္းတူ ႐ုန္းကန္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ သံမဏိ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ၾကံ့ၾက့ံခံ ေနၾကသူေတြ ရွိသလုိ၊ ေဂါ့(ဂ္) (Golf) ႐ိုက္တတ္တာနဲ႔ ဘ၀ေမ့ ကုန္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆႏၵျပစားရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေခါင္းေဆာင္ ထင္ကုန္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ပေရာ့ဂ်က္ လုပ္စားရင္း ေပ်ာ္ေမြ႔ေနသူေတြလည္း ရွိသလုိ 'ေဒၚစု' နာမည္ တြင္တြင္ေအာ္ၿပီး ေနရာယူခ်င္သူေတြလည္း အမ်ားအျပားရွိပါတယ္။

ေထာင္ထဲမွာ ၁၆ ႏွစ္တိုင္ေအာင္ အျပင္ေလာကနဲ႔ အျဖတ္ခံရၿပီး လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမင္းေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးႂကြယ္ အစရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ႀကိဳဆိုခဲ့တာကေတာ့ ('ေက်ာင္းသားေဟ့') ဆိုတဲ့ မာန္နဲ႔ အင္အားျပည့္တဲ့ ေက်ာင္းသား အင္အားစု မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး အသိရွိၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမာန္ ရွိၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြဟာ ႐ုန္းကန္ေနၾကၿပီး၊ ပေရာဂ်က္သမားေတြနဲ႔ အက္တစ္ဗစ္သမားေတြသာ ေငြရႊင္ေနၾကတာမို႔ သူ႔ထက္ငါ (၈၈) ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ရင္းႏွီးယံုၾကည္မႈကို ရယူဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ၾကျပန္ပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး တို႔ကို အရင္းျပဳၿပီး ညီညြတ္တဲ့ ေက်ာင္းသား အင္အားစုကို ျပန္လည္ထုတ္ေဖၚဖို႔ သတိမရၾကပါဘူး။ (၈၈) ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရဖို႔၊ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ဖို႔ နာမည္သံုးၿပီး ေၾကညာခ်က္ (Statement) ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလ်က္ အခ်ိန္ ျဖဳန္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီကေန ေန႔အခ်ိန္မွာ NLD ဟာ ပထမအင္အား၊ (၈၈) ေက်ာင္းသားထုသည္္ ဒုတိယအင္အားအျဖစ္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ပါတယ္။ ျပည္တြင္း NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြသည္၎၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြသည္၎ နအဖ ရဲ့ ဓါးေအာက္တြင္ ေနထိုင္ရတာေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားဖို႔ အခြင့္လမ္း မရွိလွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သြားျဖဲကာ ဟန္မပ်က္၊ မာန္ေလးနဲ႔ ေနျပရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသား ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ (UG) ရွိသင့္ပါတယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္လည္း။

လက္ရွိအေနအထားတြင္ NLD ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းသည္ ေျမေပၚ အတိုက္အခံပါတီ ပံုသ႑ာန္တြင္သာ ရွိပါသည္။ ပါတီပံုစံႏွင့္ အမည္သာရွိသည္။ လႈပ္ရွား ဦးေဆာင္ႏိုင္သည့္ အေနအထား မရွိပါ။ လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ ပိုေနျမဲ-က်ားေနျမဲ ဗ်ဴဟာကို ဆက္လက္ က်င့္သံုးေနပါလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးအရ လံုးပါးပါးစရာသာ ရွိပါေတာ့သည္။ တိုးတက္စရာအေၾကာင္း မျမင္ႏိုင္ပါ။ ဒီပဲယင္းတြင္ စီးသြားသည့္တုိင္ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မေပၚေပါက္ခဲ့ပါ။ ေဒၚစု၏ ဦးေဆာင္မႈကို တားဆီးလိုက္သည္ႏွင့္ NLD ၏ လႈပ္ရွားမႈသည္လည္း ရပ္တန္႔ခဲ့ရပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတြင္ ပထမလိုင္း၊ ဒုတိယလိုင္း၊ တတိယလိုင္း ေခါင္းေဆာင္ဟူ၍ အဆင့္ဆင့္ ရွိပါသည္။ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖမ္းဆီးလိုက္ေသာ္လည္း အရည္အခ်င္းႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဆက္လက္ ဦးေဆာင္ႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရသည္ က်န္ခဲ့သည့္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ေရရွည္ လႊတ္ထားမည္ မဟုတ္ပါ။ သည့္အတြက္ ျပည္တြင္းရွိ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္၍ လႈပ္ရွားသင့္ပါသည္။ တလဲြမာနႏွင့္ အဖမ္းခံမည္၊ ေျဗာင္တုိက္ပဲြ၀င္မည္ဟု အေတြးမေခ်ာ္သင့္ပါ။ စစ္ပဲြ၏ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္သည္ 'ရည္မွန္းခ်က္' ေအာင္ျမင္ေရး ျဖစ္သည္။ တိုက္ပဲြတိုင္း အသာရေရး၊ အႏိုင္ရေရး မဟုတ္ပါ။ 'ဘင္'ႀကီးသည္ တိုရာဗိုရာတုိက္ပဲြတြင္ အဖမ္းမခံရဘဲ လြတ္ထြက္သြားသျဖင့္ အေမရိကန္မ်ား ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ေရာမေခတ္က ဟနနီဗါ ကို တပ္မပ်က္ရန္ ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ဘဲ ေနာက္ဆံုးမွ အႏုိင္ယူခဲ့ေသာ ေရာမတို႔၏ သာဓကမ်ား ရွိပါသည္။ လြန္စြာအေရးႀကီးသည့္ ယခုလိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ျပတ္သားေသာ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးႏိုင္ေသာ၊ ၈၈ ခုႏွစ္က အေတြ႔အၾကံဳ ရွိခဲ့ေသာ၊ အရည္အခ်င္းႏွင့္ အေတြ႔အၾကံဳရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား လိုအပ္လွပါသည္။

စစ္အစိုးရ၏ မတရားဖမ္းဆီးျခင္း ခံေနရသည့္ တုိင္းျပည္၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ေဒၚစု၊ ဦးတင္ဦး၊ မင္းကိုႏုိင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုျပံဳးခ်ဳိႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ား လြတ္ေျမာက္ရန္ လူထုအင္အား နည္းတနည္းသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ လူထုကို လႈံ႔ေဆာ္၍ အင္အားအျဖစ္ စုစည္းႏုိင္သူမ်ားမွာ ရွစ္ေလးလံုး ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာ ရွိပါသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ က်န္ရစ္သူ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အဖမ္းခံမည့္အစား ေက်ာင္းသား ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ (UG) အသြင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလႈပ္ရွား ရပါမည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ႏွင့္ ဒကက လွမ္းဒကို ေျခမႈန္းၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း နအဖ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အင္အားႏွင့္ အရည္အေသြးသည္ သိသိသာသာႀကီး ခ်ဳိ႔တဲ့လ်က္ ရွိပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ ယခုအခ်ိန္သည္ လွ်ဳိ႔၀ွက္လႈပ္ရွားရန္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခြင့္အေရးကို လက္မလႊတ္သင့္ပါ။