၂၀၀၉ ႏိုင္ငံေရး စစ္တမ္း - အပိုင္း (၆)

ေဆာင္းပါး
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
ဗုဒၶဟူးေန႔၊ ဂ်ဴလုိင္လ 15 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 21 နာရီ 18 မိနစ္



လိုအပ္ခ်က္ကို ဆန္းစစ္ျခင္း - Needs Analysis

တိုက္ပြဲတပြဲကို မတိုက္ခင္ျဖစ္ေစ အစီအစဥ္တခကို ေဖာ္ထုတ္ရာတြင္ျဖစ္ေစ (လိုအပ္မႈ) Needs (သို႔) Requirements ေတြကို ဆန္းစစ္ရပါမယ္။ ဒါမွ ျဖည့္ဆည္းမႈ Logistics နဲ႔ သင္တန္း Training ေတြကို ျဖည့္ဆည္းၿပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြက အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာ လက္ရွိ နအဖ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေနၾကေပမယ့္ မိမိတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ဆန္းစစ္ျခင္း မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ‘လိုအပ္’ တာကို မသိရင္ ‘ျဖည့္ဆည္းမႈ’ နဲ႔ ‘ျပင္ဆင္မႈ’ မရွိႏိုင္တာေၾကာင့္ ‘တိုးတက္မႈ’ နဲ႔ ‘ေအာင္ျမင္မႈ’ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ဒါရဲ႕ ရလဒ္က စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္လႈပ္ရွားမႈၾကီးဟာ ဦးတည္ခ်က္ မရွိဘဲ ထိေရာက္မႈမရွိ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ကအခ်ိန္ၾကာလာေတာ႕ ယံုၾကည္နဲ႔ေမွ်ာ္လင္႕မႈေတြေလ်ာ႕ရဲလာတာေပါ႕

လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို မၾကိဳက္တာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္နီးပါး မဟုတ္ရင္ေတာင္ ‘အမ်ား’ က ‘မၾကိဳက္’ ၾကတာ ထင္ရွားပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အေထာက္အပံ့ ေပးေနတဲ့ အစိုးရ ယႏၲရားထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္တပ္ထဲမွာေတာင္ လက္ရွိအာဏာရွင္စနစ္ကို ‘မႏွစ္ၿမိဳ႕’ သူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ ဖြဲ႔စည္းမႈရွိတဲ့ စစ္တပ္နဲ႔ အစိုးရ ယႏၲရားရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြမွာ ‘အင္အား’ ရွိတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ရႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင္႕ (မလႈပ္) ရဲၾကဖူးေပါ႕။

က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြမွာ စံနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းမႈရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ (Organized Movement) မရွိၾကဘူး။ အေဝးေရာက္ အစိုးရအဖြဲ႔ဆိုတာ ၅ ေယာက္အဖြဲ႔ကေန - အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာမွ ဝိုင္းေျပာၾကလြန္းလို႔ ၇ ေယာက္ အဖြဲ႔ ျဖစ္လာရတယ္။ NLD မွာ ဖြဲ႔စည္းပံု ရွိေပမယ့္ CEC ေတြက လႈပ္ရွားခြင့္နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ စကၠဴေပၚဖြဲ႔စည္းမႈ အဆင့္သာသာပဲ ရွိပါတယ္။ ယေန႔တိုင္ လက္ေတြ႔မွာ နယ္တိုင္းနယ္တိုင္း ၿမိဳ႕နယ္ ရပ္ကြက္အထိ လူ ရွိတာ NLD ပဲ ရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ‘လူငယ္’ အပိုင္းမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ထိပ္ပိုင္းက အစိုးရိမ္လြန္တာေၾကာင့္ အားလံုး ဝါးလံုးကိုင္ၿပီး ကင္းေစာင့္ေနၾကရသလိုျဖစ္ေနတယ္။

၈၈ ေတာ္လွန္မႈၾကီးအၿပီးမွာ လူငယ္ေတြ အုပ္လိုက္ၾကီး ျပည္ပကို ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ၾကီးကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ၾကီး ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းကြဲ သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဒီအုပ္စုၾကီးဟာ တိုင္းျပည္အသီးသီးကို လြင့္ထြက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ေရာက္ေနၾကတယ္။ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္က ဖုိ႔ဝိန္း (Ft Wayne) ၿမိဳ႕ဟာ ျမန္မာရြာလို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္ ျမန္မာေတြ မ်ားပါတယ္။ ဒီလို စုစည္းလာတဲ့ ေဒသမွာ အင္အား တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ အင္အား တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ကြဲေနလိုက္ၾက႐ုံမက တဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔၊ တဦးနဲ႔တဦး ရန္ေဆာင္တိုက္ခိုက္ေနလိုက္ၾကတာ ျမင္ရက္စရာမရွိပါ။

ထို႔နည္းတူစြာ ျမန္မာေတြရွိတဲ့ ဝါရွင္တန္ ဒီစီမွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ နယူးေယာက္မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ဂ်ပန္မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ မေလးရွားမွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ျမန္မာေတြရွိရင္ အကြဲဇာတ္လမ္းေတြက ရွိစၿမဲပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ။

ဘာေၾကာင့္ (ကြဲ) ၾကတာလဲ?

က်ေနာ္ ဉာဏ္မီသေလာက္ ဉာဏ္ကေလးနဲ႔ သံုးသပ္ၾကည့္ႏိုင္တာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈမွာ- patronage လို႔ေခၚတဲ့ ဆရာေမြး၊ တပည့္ေမြး အက်င့္က ၾကီးစိုးလ်က္ရွိေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နည္းနည္းေလး အေတာင္ေပါက္လာရင္ အစြမ္းျပခ်င္ၾကတယ္။ ငါတတ္ျပီ ငါ ‘ဆရာ’ ဆိုတာကို လူသိေအာင္ လက္ခေမာင္း ခတ္ျပခ်င္ၾကတယ္။ တပည့္ေတြကလည္း ‘ငါ့ဆရာ’ ကို မထိနဲ႔ ဆိုတဲ့ မာန္ေတြဝင္ ကြဲကုန္ၾကေရာ။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈဟာ - ငါ ဆိုတဲ့ မာန္ေတြ၊ အီကို (Ego) ေတြနဲ႔ ဖုံုးလႊမ္းလ်က္ရွိတယ္။ လူဆိုတာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိၾကသလို၊ အားသာခ်က္ ဆိုတာလည္း ရွိၾကစၿမဲပဲ။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ထူးခြ်န္တာေလးေတြ ရွိၾကၿပီး အဖြဲ႔အစည္းတခု လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း (Community) တခုမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးဝင္တဲ့ ေနရာကေလးေတြ ရွိတယ္။ လူတိုင္း ပါဝင္ကြက္လပ္ျဖည့္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သတိ မရွိၾကဘူး။ သူကလည္း ဆရာ၊ ငါကလည္း ဆရာ၊ ဟိုကလည္း ဆရာ၊ ဒီကလဲဆရာ-ဆရာ အခ်င္းခ်င္း ‘ငါ’ ဆိုတဲ့ မာန္၊ မာနေတြနဲ႔ ကြဲလိုက္၊ ၿပိဳင္လိုက္၊ တိုက္ခိုက္လိုက္ၾကေတာ့ ပုဂၢဳိလ္ေရး တိုက္ပြဲေတြကတဆင့္ အုပ္စု တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ၾကၿပီး စုစည္းလို႔မရၾကေတာ့ - ဖြဲ႔စည္းမႈရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈၾကီးကို မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။

က်ေနာ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ထပ္္ဆိုဝါးတဲ့ အက်င့္တခုက ေသြးဆူလြယ္တယ္။ တဦးနဲ႔ တဦး ခြင့္လႊတ္ၿပီး နားလည္းေပးတဲ့ အက်င့္မရွိဘူး။ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြကိုၾကည့္ရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ခြင့္လႊတ္တယ္။ ေသြးေအးတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Tolerant ျဖစ္တယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ က်ေနာ္ ကိုယ္ႏႈိက္လည္း စိတ္ျမန္တယ္။ ေသြးဆူလြယ္တယ္။ တခါတခါ စိတ္ဆိုးၿပီး - ဆဲဆိုၿပီးမွ ေဘးက ထိုင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ‘သတိ’ ဝင္လာတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ရွက္မိတယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိးကပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကို အတုယူသင့္တယ္လို႔ ထင္လို႔ပါ။ ဂ်ပန္ေတြဟာ အင္မတန္စည္းကမ္းရွိတယ္။ ဝိရိယရွိတယ္။ သန္႔ရွင္းမႈကို ၾကိဳက္တယ္။ ဒါေကာင္းေသာ အက်င့္ေတြမို႔ အတုမယူသင့္ဘူးလား?

ငါ ဆိုတဲ့ မန္မာနၾကီးၿပီး ေသြးဆူလြယ္တဲ့ ျမန္မာေတြ ဖြဲ႔စည္းမႈမရွိဘဲ အခ်င္းခ်င္းကြဲေနၾကတာ ဘယ္ထူးဆန္းပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပင္ကိုစိတ္သေဘာထားက စလို႔ ျပင္ဖို႔ သတိရွိၾကဖို႔ စဥ္းစားသင့္တယ္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အရည္အခ်င္းရွိၾကပါတယ္။

လူတဦးရဲ႕ လက္ေတာင္ အတိုအရွည္ ရွိၾကတာပဲ။ လူတဦးနဲ႔တဦး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာခ်င္း ဘယ္တူႏိုင္ပါ့မလဲ။ တခ်ဳိ႕က စည္း႐ုံးေရးေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က အေတြးေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကာယအားေကာင္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဉာဏအား ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္၊ ကိုယ့္အားသာခ်က္ကို သိရင္ အဖြဲ႔အစည္းရွိရင္ ကိုယ္စြမ္းသမွ် ကိုယ္အားျဖည့္ေပးရင္ ဒီအဖြဲ႔အစည္းဟာ ၾကီးထြားအားသန္လာမွာေပါ့။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အားလံုးက ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္၊ ဥကၠ႒ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ အဖြဲ႔ေတြ၊ ဥကၠ႒ေတြမ်ားၿပီး က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္လည္း စစ္ကြ်န္ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က ဘယ္လြတ္ပါေတာ့မလဲ။

လူတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ ရွိၾကတယ္။ ဒါ ရွက္စရာမဟုတ္ပါ။ ဥပမာ က်ေနာ့္ဆီမွာ ပညာတတ္ အက်င့္ဆိုးရွိတယ္ လူတေယာက္ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းသက္သာ တြဲေခၚရွင္းလင္းျပၿပီး စည္း႐ုံးႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး မရွိဘူး။ က်ေနာ္ စိတ္မရွည္ဘူး။ အခ်ိန္ကုန္ မခံခ်င္ဘူး။ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း၊ ဦးဝင္းခက္၊ ကိုမိုးသီးတို႔ဟာ ဒီေနရာမွာ ကၽြမ္းတယ္။ စည္း႐ုံးဖို႔ဆို တညလံုး မိုးလင္းေပါက္ စိတ္ပါလက္ပါ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ ေအာင္ေျပာႏိုင္တယ္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားပါလာဖို႔ဒီလို စည္း႐ုံးေရးသမားေကာင္းေတြ လိုအပ္တာေပါ့။ က်ေနာ္က ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆို နည္းနည္းမွ ဝန္မေလးဘူး။ တခ်ဳိ႕က အားနာတတ္တယ္။ ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆို မလိုလားဘူး။ က်ေနာ္က ေတြေဝမေနတတ္ဘူး။ ဆံုးျဖတ္ရဲတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဘာမဆို ဆံုးျဖတ္ရမွာ ကိုေၾကာက္တယ္။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ ကိုယ့္အားသာခ်က္ေတြသိရင္ ကိုယ္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းက ‘က’ ၾက႐ုံပဲ ရွိတာေပါ့။ လူတိုင္း ေခါင္းေဆာင္လုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကမယ့္အစား ကိုယ္ႏိုင္ရာက အားျဖည့္ၾကရင္ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္း ၾကီးထြား ေအာင္ျမင္လာရင္ ေရျမင့္ရင္ ၾကာတင့္သလို ကိုယ္လည္း အေရးပါလာၾကမွာေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ စစ္တပ္ ဘဲရွိတာေၾကာင္႕ က်ေနာတို႔ အမ်ားစုဟာ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ အဖြဲ႕စည္း အတြင္း အလုပ္မလုပ္တတ္ၾကဖူးလို႔ျမင္မိတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းကို ဂုဏ္ယူတာ သစၥာရွိ တာေတြကို သေဘာ မေပါက္ၾကဖူးလို႔ ထင္မိတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္မတဲ႕တာနဲ႔ အဆင္မသင္႕တာနဲ႔ ခြဲထြက္ၾကဖို႔ စဥ္းစားၾကျပီ။

ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးမွာ တိန္ေလ်ာက္ပိန္ဟာ ရာတူးကဖယ္ရွား ခံရေပမဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေပၚသစၥာမပ်က္ ဖူး။ ေမာ္စီတံုးက အေရးယူေပမဲ႕ သူ႔ကိုကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္ အျဖစ္ကမထုတ္ျပစ္တာကိုဘဲ ေက်နပ္ေနတယ္။ ဒါအ ဖဲြ႔အစည္းအေပၚသစၥာရွိတာ ကိုယ္႕အဖြဲ႕အစည္းကို ေလးစားတာ ဂုဏ္ယူတာ။

လက္ရွိဗမာစစ္တပ္ကို ေလ႕လာၾကည္႕ရင္လည္း စစ္ဗိုလ္လူထြက္္အမ်ားစုဟာ လက္ရွိနအဖစစ္ဗိုလ္ေတြကို မုန္းရင္မုန္းမယ္ မိခင္အဖြဲ႕အစည္း စစ္တပ္ ကိုမမုန္းၾကတာေတြ႔ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ လူေတြကိုေလ႕လာၾကည္႕ပါ။ ABSDF မွာေခါင္းေဆာင္ခဲ႕ၾကတဲ႕ အတူတူအေသခံတိုက္ခဲ႕ၾကပါတယ္ ဆိုတဲ႕လူေတြ လက္ရွိ ABSDF ကို ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ျပန္ပန္႔ပိုးၾကပါသလဲ။ လက္ရွိ အေမရိကားမွာ ABSDF ကို လက္နက္ကိုင္ေတြဆိုျပီး ေက်ာင္းသားစစ္တပ္အဖြဲ႕ဝင္ေဟာင္းေတြဆိုရင္ ဟန္႔တားမႈရွိတာေတြ ေတြ႔ျမင္လာ ရတယ္္။ (ဥပမာ။ ။ ဂရင္းကပ္(ဒ္) Green Card ကေန Citizen စစ္တီဇင္ မတိုးေပးခ်င္ဖူး။ Refugee ကေန ဂရင္းကပ္(ဒ္) ကိုတိုးေပးဖို႔အျငင္းခံရတာ ေတြရွိေနတယ္။ က်ေနာ္က ကိုယ္႕အလုပ္မဟုတ္ေပမဲ႕ မခံခ်င္လို႔ ဒါကိုလူစုျပီး အေမရိကန္ကြန္ကရက္မွာ ေလာဘီ လုပ္ဖို႔က်ေနာ္ ေလးစားတဲ႕ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၂) ဦးကိုတီးေခါက္ၾကည္႕မိတယ္။ အခ်ိန္မရွိပါဖူးအကိုရာတဲ႕။ အဲသလိုမ်ဳိးေတြျဖစ္ေတာ့ မိခင္ဖြဲ႕အစည္းကို မခင္တြယ္ေတာ႕ဖူးေပါ႕။

ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ျမင္ဖို႔ ဖြဲ႔စည္းမႈ စနစ္ရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ ရွိမွျဖစ္မယ္။ ျဖစ္ရေအာင္ သေဘာထား ေရာ အျမင္ပါ ေျပာင္းဖို႔လိုတယ္မဟုတ္လား။

ဒီေနရာမွာ ထပ္ျဖည္႔ခ်င္တာက အားလံုးညီညြတ္တဲ႕အဖြဲ႕ၾကီးေဖၚေဆာင္ရမယ္လို႔ဆိုလိုရင္းမဟုတ္ရပါ။ နံမည္ ေက်ာ္ၾကားတဲ႕အဖြဲ႕ပင္ျဖစ္စရာမလိုပါ။ အလုပ္ျဖစ္တဲ႕ ေစတနာမွန္တဲ႕ လူစုတစု ကစရင္း အလုပ္မွန္ခဲ႕ရင္ အရွိန္ရလာမွာပါ။

ေငြ…ေငြ…ေငြ

ဘယ္လႈပ္ရွားမႈ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း ဘယ္ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ မဆို ‘ေငြ’ မရွိဘဲ မရပါ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပလႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕ အဓိက အမွားက ‘ေငြ’ အတြက္ ႏိုင္ငံျခားက (Donor) အလႉရွင္ေတြကို မွီခိုအားထားေနၾကတာပဲ။ ၾကာေတာ့ လုပ္သင့္တာ မလုပ္ႏိုင္ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ တခ်ဳိ႕က ပေရာဂ်က္မီွခိုသူေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ တခ်ဳိ႕က ေငြမရွိေတာ့ ေယာင္ ၆ဝ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒို႔အျပင္ ဒိုနာဆိုတာက သူ႔အက်ိဳး၊ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရွိစျမဲမို႔ ဒါေတာ႕မလုပ္ရ၊ ဒါေတာ႕မထိရဆိုတဲ႕ ကန္႔ သတ္ခ်က္ေတြ ရွိျပန္တယ္ေလ။

ဒိအျပင္ အတိုင္ပင္ခံပညာရွင္ Consultant ေတြ ၊ ေလာဘီရစ္ ေတြကအေပၚကျဖတ္စားၾကျပန္ေတာ႕ တကယ္အလုပ္လုပ္ဖို႔ေငြက မေလာက္မငွဘဲ၊ က်န္ေတာ႕တာ ပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာ နံမည္ပ်က္ေကာင္း႐ုံဘဲ က်န္ေတာ႕တာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ က်န္တာေတြ အခ်ိန္ၿဖံဳးတာထက္ ‘ေငြ’ ကို ရွာႏိုင္မယ့္ ဖြဲ႔စည္းမႈ ရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို အေရးေပးသင့္တယ္။ ကိုယ္ေငြကိုယ္ရွာႏိုရင္ ကုိယ္ႏိုင္ငံအက်ိဳးအတြက္သက္သက္ သံုးႏိုင္တာေပါ႕။

ျမန္မာေတြအတုယူစရာ

ကမၻာတလႊမ္း ျပန္႔ၾကဲေနၾကတဲ႕ တမီလ္လူမ်ဳိးေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တမီလ္တိုက္ဂါး Tamil Tiger ေတြကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ခဲ့တယ္ စစ္တပ္ကို ေထာင္ႏိုင္႐ုံမက ေရတပ္၊ ေလတပ္ကိုပါ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ထို႔နည္းတူစြာပဲ ကပ္ဒ္ Kurds လူမ်ဳိးေတြဟာ PKK ကို ထူေထာင္ႏိုင္တယ္။ နီေပါ(လ္) Nepal က Maoist ေမာ္ဝါဒီ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာလည္း တကမၻာလံုးရွိေနၾကတဲ့ ေဂၚရခါးေတြဆီက ေငြေကာက္ခံၿပီး ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ႏိုင္႐ံုမက အခု - အစိုးရပါဖြဲ႔ႏိုင္ၿပီ။ (မွတ္ခ်က္ Tamil Tiger ေတြေနာက္ဆံုးအေရးမလွျဖစ္ရတာက ေျမျပင္ကေခါင္းေဆာင္မႈေၾကာင္႕ပါ)

က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြ တေယာက္ေပါက္စီ တဖြဲ႕စီေအာ္ေနၾကမဲ႕အစား ဒီလူမ်ိဳးဒီအုပ္စုေတြ ဘယ္လို ေငြေကာက္ခံ ၾကသလဲ။ ဘယ္ပံုနဲ႔ဖြဲ႕စီးၾကသလဲဆိုတာကို ေလ႕လာျပီး ေငြေကာက္ခံႏိုင္ခဲ႕ရင္ ဗမာေတြကိုယ္႕ႏိုင္ငံအက္ိ်ဳး ကိုယ္လုပ္ႏိုင္ရင္ ပိုမထိေရာက္ႏိုင္ဖူးလား။

၈၈ က စလို႔ အခုထိ နယ္စပ္ကေန တကမၻာလံုးျပန္႔ကုန္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ နည္းမွမနည္းေတာပဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဖြဲ႔စည္းမႈရွိတဲ့၊ စနစ္ရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း Organized & Systematic Organization ကို မဖြ႔ဲႏိုင္ဘူး။ ဖြဲ႔ရမွန္းလည္း မသိတာေၾကာင့္ တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ၾက၊ ငိုၾက၊ ဆဲၾကနဲ႔ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ‘အလုပ္’ မရွိၾကဘူး ‘မလုပ္’ တတ္လို႔ ‘အလုပ္’ မရွိၾကတာပါ ႏိုင္ငံလိုက္ ႏိုင္ငံလိုက္၊ ၿမိဳ႕လိုက္ ၿမိဳ႕လိုက္ စံနစ္တက် ေငြစုၿပီး ဒီလူေတြက စံနစ္တက် အဖြဲ႔တဖြ႔ဲ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ စုမိၾကမလဲ။ ေငြရွိရင္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။

ေငြရွိရင္ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ။

ဥပမာ- ျပည္တြင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ျပင္းတဲ့ လူေတြ ရွိတယ္။ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ NLD လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒီလူေတြ လႈပ္ရွားဖို႔ ေငြ လိုတယ္။ စည္း႐ုံးဖို႔ ေငြ လိုတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈ သင္တန္းေတြေပးဖို႔ ေငြ လိုတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးလိုက္ရင္ ေျပးဖို႔ ေငြ လိုတယ္။

လက္ရွိ ျပည္တြင္းမွာ UG လုပ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ ‘လိုအပ္မႈ’ နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ နည္းလြန္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ တကယ္လုပ္ရင္ ေနာက္က ေထာက္လွမ္းေရးကို ဘယ္လို ေျခရာေဖ်ာက္မွာလဲ။ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ၾကမွာလဲ။ Safe House လို႔ေခၚတဲ့ လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာ ဘယ္လို ဖန္တီးမလဲ။ Network ကြန္ယက္ကို ဘယ္လို ေဖာ္ေဆာင္မလဲ။ ဘယ္လို လူေတြကို ဘယ္လို စည္း႐ုံးမလဲ။ ဘယ္မွာ ရွာမလဲ။ ေထာက္လွမ္းေရး သူလွ်ဳိေတြကို္ဘယ္လိုေရွာင္မလဲ။ ဘာေတြသတိထားရမွာလဲ။ အဆင့္ဆင့္ဘယ္သူေတြကလမ္းညြန္ခ်က္ေပးမွာ လဲ။ ဒီလိုအပ္တဲ႔ ပညာေတြကို ဘယ္လို၊ ဘယ္သူက၊ ဘယ္မွာ သင္တန္းေပးမွာလဲ။ ဆိုတဲ့ လက္ေတြ႔ ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ ျပင္ဆင္မႈေတြ အမ်ားၾကီး လိုပါတယ္။ ဒါေတြ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ လူ၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ ေငြ မရွိဘဲ မရပါ။

ယူဂ်ီ ကြန္ယက္ (UG network) ကိုေဖၚေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေျပာေတာ႕လြယ္ေပမဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ စိတ္ဓါတ္အျပင္ လိုအပ္တာေတြအမ်ားအျပားရွိတာေၾကာင္႕ အခက္အခဲေတြၾကားကေဖၚေဆာင္ရမွာပါ။

ယူဂ်ီကြန္ယက္ကို္ေထာင္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အဖမ္းခံရရင္ ဘာေျပာမယ္ ဘာမေျပာဘူး၊ ဇာတ္လမ္းက ဘယ္လိုဆိုတာေတြ တေယာက္မိရင္ တၿပံဳလံုးမေပၚေအာင္ ဘယ္လို ျဖတ္မယ္ဆိုတာေတြဟာ Profession Training သင္တန္းမေပးဘဲ မရႏိုင္ပါ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ UG လက္ေတြ႔ ျပတ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီဘဲ။ လိုအပ္ရင္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆီက အေတြ႔အၾကံဳေတြ ျပန္ယူၿပီး ေပါင္းလုပ္ရမွာပဲ။

ႏိုင္ငံအစိုးရေတြက ကူညီမႈမရႏိုင္ရင္ေတာင္ ေငြ ရွိရင္ ဒီအတတ္ပညာေတြကို ပို႔ခ်တဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ႕ ပညာ ရွင္ေတြကို ရွာယူလို႔ရပါတယ္္။

ကိုယ့္ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား အခ်င္းခ်င္း စနစ္တက် အဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႔ၿပီး၊ ေငြ မရွာႏိုင္ရင္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတဲ႕အဆင္႕က ေက်ာ္ႏိုင္စရာမရွိပါ။

လက္ေတြ႔က်က် သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္

(၁) NLD CEC နဲ႔ NCGUB တို႔က ဝိုင္းေဝဖန္႐ုံနဲ႔ ဆင္းေပးမလား - မဆင္းဘူး (မွတ္ခ်က္-ရာဇဝင္ သိေအာင္ ေဖာ္ထုတ္တာ တပိုင္းေပါ့)
(၂) ပေရာ့ဂ်က္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေကာ ေဝဖန္လို႔ ရပ္သြားမွာလား - မရပ္ဘူး
(၃) ငိုၾက၊ ႐ိုၾက၊ ဝိုင္းဆဲၾက႐ုံနဲ႔ နအဖ က ဒီမိုကေရစီ ေပးမွာလား - မေပးဘူး
(၄) အဖြဲ႔စည္းမရွိဘဲ ‘အင္အား’ ရွိမလား - မရွိဘူး

ဒါေၾကာင့္ ရွိၿပီးသား အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိပါေစ။ သူ႔လမ္းနဲ႔ သူသြားၾကလိမ့္မယ္။ အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတာထက္ Network ဆို ရင္ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ လူသိစရာ မလိုပါ။ လူစုၿပီး ရွာရတဲ့ ေငြနဲ႔ ျပင္ဆင္ - အထဲမွာ UG နည္းနဲ႔ လူစု - အေရးၾကံဳရင္ - အဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ လူထု အင္အားျပႏိုင္ရင္ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္လာရမွာေပါ့။

(အင္အား) ၾကီးရင္ တခါထဲရွင္း။
(အင္အား) မျပည့္စံုရင္ (ေဆြးေႏြး) ပြဲနဲ႔ အေျဖရွာေပါ့။
(အင္အား) ရွိလာရင္ NLD ကိုဝိုင္းရံေပးႏိုင္တယ္၊ ေဒၚစုလည္း (အား) ရွိတာေပါ့။

(မွတ္ခ်က္ - မတတ္သာလို႔ပေရာဂ်က္ဝင္လုပ္ေနရတဲ႕ မ်ိဳးခ်စ္ လူေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိၾကပါတယ္။ ေစတနာ မွန္လို႔ တိုးတက္မႈရွိလာရင္ လူေကာင္းေတြ စုလာၾကမွာပါ။)

ဘဲဥ အစရွာမရ

က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြဟာ ဘဲဥအစရွာမရသလို ဘယ္က ‘စ’ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ နအဖကို ဆဲဆို႐ုံနဲ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို သတိရွိပံု မရၾကဘူး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ‘စ’ ဖို႔ဆိုတာ ‘အသိ’ ရွိရင္ေတာင္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ မလြယ္ကူလွပါ။ ျမန္မာ အမ်ားကို စည္း႐ုံးဖို႔ဆိုတာ ၃ ေယာက္ ရွိရင္ေတာင္ တဖြဲ႔ထဲ ျဖစ္ဖို႔ထက္ ၃ ဖြဲ႔ ျဖစ္ဖို႔က မ်ားတာကိုး။ တဖက္ကလည္း မလြယ္လို႔ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ လုပ္စရာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ လြယ္လို႔လုပ္ရမွာမဟုတ္ လိုအပ္လို႔ မလုပ္မျဖစ္ လို႔လုပ္ရမွာပါ

က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြဟာ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ခဲ႕ၿပီ၊ အခုထိ ေတာ္လွန္မႈကို မစရေသးဘူး။ ဘယ္ဗ်ဴဟာနဲ႔ ဘယ္လမ္းကို လိုက္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္အတြင္းမွာ တိုးတက္မႈ အင္အားရွိေအာင္ တည္ေဆာက္မယ္ ဆိုတာကို မစဥ္းစားရေသးဘူး အစမရွိရင္ အဆံုးမေျပာနဲ႔ တိုးတက္မႈေတာင္ မရွိႏိုင္ဘူးေပါ့။

အားရင္ စစ္ဗိုလ္ေတြကိုပဲ ဆန္႔က်င္ဖို႔သက္သက္ ဆန္႔က်င္ေနၾကရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ တည္ၿမဲေနဦးမွာပဲ။

ေကာင္းၿပီ၊ ခင္ဗ်ား သိပ္တတ္ေနရင္ ဝင္လုပ္ဝင္ဦးေဆာင္ပါလားလို႔ ေမးလာရင္ -

က်ေနာ့္မွာလည္း အဂၤလိပ္လို Dilemma လို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ခ်င္ေပမဲ႕ ေဝခြဲရခက္တဲ့ ျပႆနာ ရွိတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ဒီကေန႔အထိ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီႏိုင္သေလာက္ ကူညီခဲ့တယ္။

အထူးသျဖင္႕ လူငယ္ေလးေတြကို အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အသိ ေဝမွ်ခဲ႕ ခ်င္တာကက်ေနာ္႕ေစတနာ အရင္းခံပါ။

ႏိုင္ငံေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဘယ္သူ႔ဆီကမွ တျပားတခ်ပ္မွ မေတာင္းခဲ့ဘူး ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ ကိုယ္ရပ္တည္ခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ မေသခင္ ကြယ္လြန္ၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ေက်းဇူးရွင္ အေဖၾကီးကို က်ေနာ္တတ္သမွ် ကူညီခဲ့ၿပီလို႔ တိုင္တယ္ရင္း စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ အသက္ထြက္သြားခ်င္တယ္။

ေနာက္တခ်က္က ျမန္မာတခ်ဳိ႕ဟာ Capacity လို႔ေခၚတဲ့ အသိဉာဏ္နည္းၿပီး ဝါဒဆြဲေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ပုဂၢဳိလ္စြဲေၾကာင့္လည္းေကာင္း အေဖနာမည္ တခုတည္းနဲ႔ ပုဂၢိဳရ္ေရး တိုက္ခိုက္ခ်င္ၾကတယ္ က်ေနာ့္အားနည္းခ်က္က ရင္ဆိုင္မႈ Confrontation ကို မေၾကာက္တတ္တာဘဲ ဒီအေျခမွာ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏိုင္တာထက္ ပုဂၢဳိလ္ေရးတိုက္ပြဲေတြ ဆင္ႏြဲေနရတာနဲ႔ အလကား အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွာကို မလိုလားဘူး မိမိေနရာ မိမိနံမည္ ‘ရ’ ဖို႔ထက္ တိုင္းျပည္အတြက္ ‘အက်ဳိး’ ရွိမယ့္ ‘အလုပ္’ မ်ဳိး (ပို) ျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္တယ္။

ခင္ဗ်ား ေၾကာက္သလားေမးလာရင္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ရတာကို မေၾကာက္ ေငြေၾကး အရႈပ္အရွင္း ပုဂၢဳိလ္ေရး တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း အေသသတ္ေနၾကတဲ့ တြင္းနက္ထဲကို ခုန္ခ်မိမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္တာအမွန္ပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္း ႏိုင္ငံေရးကို ေရွာင္ခဲ့တာပါ။ ဒါကို သတၱိနည္းတယ္လို႔ အျပစ္တင္ရင္လည္း ခံရမွာပဲ ဒါ က်ေနာ္ အ႐ုိးသားဆံုး ဝန္ခံျခင္းပဲ

တဖက္ကလည္း အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ မလုပ္ရင္ တိုးတက္မႈ အားမၾကီးႏိုင္ဖူး ဆိုတာကို နားလည္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္အက်ိဳးျပဳႏိုင္တာ ရွိပါတယ္ ။

ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း၊ ဘယ္ကြန္ယက္မဆို လူတဦးခ်င္း အလြန္အၾကြံမျဖစ္ရေအာင္ စည္းကမ္းနဲ႔ဦးေဆာင္လမ္းစဥ္ ေတြရွိရပါတယ္။ အေျခခံမူနဲ႔ေဘာင္ခပ္ေပးထားမွ အစြမ္းကိုမေရာက္ဘဲ တိုးတက္မႈနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာေတြရွိ ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာ ကူညီရင္း၊ က်ေနာ္ ကိုယ္ႏိုင္တဲ႕ အပိုင္းကဝင္ပံ႕ပိုးရဖို႔ ဝန္မေလးပါဖူး။

ေနာက္တခု အားလံုးကိုစဥ္းစားေစခ်င္တာက တကယ္ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္သပ ဆိုရင္ အေဝးကေအာ္ေနၾက႐ုံနဲ႔ မရႏိုင္ပါဖူး။ ျပည္တြင္းမွာ အေျချပဳမွ အလုပ္ျဖစ္မွာပါ။ ျပည္တြင္းမွာ ယူဂ်ီကြန္ယက္မရွိဘဲ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ရွား မရွင္သန္ ႏိုင္ပါဖူး ဘာလုပ္လုပ္ ေငြ မရွိဘဲနဲ႔ မရႏိုင္ပါ။

ဒါကိုေကာင္းေကာင္းနားလည္တဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေငြ ရေပါက္အားလံုး ကိုခ်ဳပ္ ကိုင္ထားျပီး လူေတြ႐ုံးကန္ေနရမွ - ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ႏိုင္ေအာင္္ စီစဥ္ထားတာပါ။

ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ျပန္႔ေနၾကတဲ႕ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ဝင္ေငြကိုယ္စီရွိၾကတဲ႕ ဗမာျဖစ္ျဖစ္ ဗမာႏိုင္ငံသားျဖစ္ျဖစ္၊ ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ႏိုင္ငံကိုယ္႕ျပည္သားေတြ ဒီေလာက္ဆင္းရဲ ျပီး စစ္ဖိနပ္ေအာက္က စစ္ကၽြန္ဘဝက လြပ္ေျမာက္ေစခ်င္တဲ႕ ဆႏၵမရွိၾကေတာ႕ ဖူးလား။

စစ္အာဏာရွင္ေအာက္က မလြတ္သ၍ က်ေနာ္တို႔အားလံုး တိုင္ျပည္ေရာလူမ်ိဳး ပါ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနဦးမွာပဲ။

ျမန္မာျပည္ထဲမေျပာနဲ႔၊ နယ္စပ္ (သို႔) နီးစပ္တဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေနရ တာေတာင္ ထိေတြ႔မႈခ်င္း မတူပါ။

တိုးတက္တဲ႕ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ႕ အသီးအပြင္႔ေတြကိုခံစားရင္း သာယာမႈေတြကို အျပီးအပိုင္ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ ေသးရင္ေတာင္၊ ကိုယ္႕ႏိုင္ငံကိုယ္လူမ်ိဳး မကြယ္ေပ်ာက္ေရး အတြက္ လူတိုင္းမွာတာဝန္ ကိုယ္စီရွိ တယ္ဆိုတာသတိရွိၾကရင္ အားလံုးစုျပီး ေငြ ရွာၾက။ ေနာက္တဆင္႕ (၆)လ၊ တႏွစ္၊ နယ္စပ္လာျပီး ကူၾကနဲ႔။ ေတာ္လွန္ေရး အစ ရွာရရာက အရွိန္ရလာျပီး လူေတြပါလာတာကို က်ေနာ္မေသခင္ မွာျမင္လိုတာ က်ေနာ္႕ ဆႏၵပါ။

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံစစ္ကၽြန္ဘဝမွ လြပ္ေျမာက္ရ ပါေစေသာဝ္

ဘိုဘိုေက်ာ္ျငိမ္း
bnyein@gmail.com This e-mail address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it

၂၀၀၉ ႏုိင္ငံေရး စစ္တမ္း - (အပိုင္း ၅ )
၂၀၀၉ ႏိုင္ငံေရး စစ္တမ္း - (အပိုင္း ၄)
၂၀၀၉ ႏိုင္ငံေရး စစ္တမ္း - အပိုင္း (၃)
၂၀၀၉ ႏိုင္ငံေရး စစ္တမ္း - အပိုင္း (၂)
၂၀၀၉ ႏိုင္ငံေရး စစ္တမ္း - အပိုင္း (၁)