၂၀၀၉ ႏုိင္ငံေရးစစ္တမ္း အပိုင္း (၅ )

ေဆာင္းပါး
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
ၾကာသပေတးေန႔၊ ဂ်ဴလုိင္လ 09 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 14 နာရီ 09 မိနစ္



ဗ်ဴဟာ ေပၚလစီ စမ္းစစ္ခ်က္

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈ အားနည္းခ်က္တခုမွာ “မူ” သို႔မဟုတ္ ေပၚလစီထက္ “လူ” ကို ခင္တြယ္တာ “ပို” ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚစုက အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဝါဒ Non-Violence ကုိ ဦးစားေပးတယ္ဆိုတာနဲ႔ လူတိုင္း အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဝါဒီေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။ ေဒၚစုနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ ထင္ရင္ပဲ “ရလဒ္” ကို မဆန္းစစ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဝါဒဆိုတာ ခံယူခ်က္၊ ေပၚလစီ မဟုတ္ပါ။

အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဝါဒအေပၚ အေျခခံၿပီး ေစ့စပ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ေပၚလစီကို ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ ကုလသမဂၢ ယူအင္ - UN ကိုခ်ည္း အားကိုးေန၍ မရႏိုင္ပါဘူး။

အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔ ဖိအားေပး၊ ကုလသမဂၢက လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီမွာ ျမန္မာ့အေရး ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုၿပီး ရာဇသံေပးလို႔ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို စည္းေဝးဝိုင္းအတြင္း ဆြဲေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိၿပီပဲ။

ေပၚလစီ ေဖာ္ေဆာင္မႈမွာ အားနည္းတာလား၊ ေပၚလစီကိုယ္တုိင္က အားနည္းတာလား၊ ဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ ဆန္းစစ္ဖို႔ သတိမရွိခဲ့ၾကဘူး။

နအဖ က “အခ်ိန္” ကို ရတဲ့နည္းနဲ႔ ဆြဲ၊ “အခ်ိန္” ကို လက္နက္အျဖစ္ သံုးခဲ့တာ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာေတာ့ “လူ” ေတြလည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်၊ တိုင္းျပည္လည္း မြဲသထက္မြဲ၊ ျမန္မာျပည္သားေတြလည္း တကမၻာလံုး ျပန္႔ၾကဲကုန္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစုဟာလည္း ေထာင္ထဲေရာက္ကုန္ၿပီ။

နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကေတာ့ အလွည့္က်နည္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ သယံဇာတေတြကို ေရာင္းစားရင္း ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝၿပီး၊ ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ ၾကီးထြားလာ႐ံုမက အႏုျမဴလက္နက္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းလ်က္ရွိတယ္။

နအဖ က ျပည္တြင္း အတိုက္ခံေတြကို အႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ၿပီလို႔ ယူဆပံုရတယ္။ ေနာက္တဆင့္ ေရနံနဲ႔ ဓာတ္ေငြ႔ကရတဲ့ ေငြေတြနဲ႔ စစ္အင္အားကို ခ်ဲ႕ကာ ေဒသဆိုင္ရာ စစ္အင္အားၾကီးႏိုင္ငံ ျဖစ္ရေအာင္ ခ်ီတက္လ်က္ရွိတယ္။

မၾကာခင္ အႏွစ္ ၂ဝ အတြင္းမွာ စစ္အစိုးရဟာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြသာမက အေရွ႕ေတာင္အာရွ ေဒသတခုလံုးကိုပါ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးအတြက္ ျပႆနာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ေဒၚစုရဲ႕ ျပႆနာ

က်ေနာ့္အျမင္အရ ေဒၚစုကုိ ထိပ္တန္းကုိ တင္ပုိ႔လုိက္တာ ေဒၚစုရဲ႕ သတၱိနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ယံုၾကည္ခ်က္အျပင္ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ဝါဒ Non-Violence ကုိ ထိပ္တန္းတင္လာတဲ့အတြက္ အေနာက္ႏုိင္ငံက တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြ Activists ေတြ အၾကိဳက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုဘယ္ဆုရေအာင္ ဝိုင္းထမ္းတင္ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဒီဆုၾကီးေၾကာင့္ ကိုင္ထားတဲ့ ဝါဒကုိ ပစ္ပယ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒီနည္းနဲ႔ နအဖ ကုိ တုိက္လို႔မရေၾကာင္း သိရင္ေတာင္ ဒီလမ္းက ေသြဖည္ဖုိ႔ အခက္ျဖစ္ေနတယ္။ Activists ဆုိတာ တာဝန္ယူမႈ မရွိဘူး။ အေရြးခံရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေပၚလစီကုိင္သူ Policy makers ေတြရဲ႕ တာဝန္ကုိး။

ေဒၚစုက ဘာသာေရးၾကည္ညိဳစိတ္ ျပင္းပုံရတယ္။ ဂ်ပန္က ပညာရွင္တေယာက္က ေဒၚစုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး ျပန္ေရးျပထားတဲ့ အထဲမွာ ေဒၚစုဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး “ အမွန္တရား” က “ မေကာင္းမႈအမွား” ကုိ ေက်ာ္လႊား အႏုိင္ယူမယ္လုိ႔ ျမင္ပုံရတယ္လုိ႔ သုံးသပ္ထားတယ္။ လက္ေတြ႔မွာ အာဏာနဲ႔ စည္းစိမ္အတြက္ဆုိရင္ “ဘာသာ” လည္း မရွိ၊ တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး ခ်စ္စိတ္လည္း မရွိ၊ တုိင္းျပည္ကုိ ေရာင္းစားရမွာလည္း မေၾကာက္တဲ့ မိစၦာဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကို “အမွား”၊ “အမွန္” တခုထဲနဲ႔ အႏုိင္ယူဖုိ႔၊ ေမတၱာသစၥာနဲ႔ပဲ အႏုိင္ယူဖုိ႔ဆိုတာ လက္ေတြ႔က်ပါ့မလားလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။

စတာလင္တို႔၊ ေမာ္စီတံုးတုိ႔ဆုိတာ အာဏာအတြက္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြကုိ သန္းေပါင္း ဆယ္ဂဏန္းမက သတ္ခဲ့ၾကတဲ့ လူသတ္ေကာင္ေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ အာဏာလက္ကုိင္ ဘဝနဲ႔ ေသဆံုးသြားၾကေတာ့ သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ ေသသြားၾကၿပီး အခုမွ ရာဇဝင္က တျဖည္းျဖည္း ေဖာ္လာၾကရတာပဲ။ အာဏာရွင္ဆုိတာ ဆန္႔က်င္႐ုံနဲ႔မရ ေတာ္လွန္မွ ရတာကိုး ။ ေမာ္စီတံုးေျပာသြားသလို အာဏာဆိုတာ ေသနတ္ေျပာင္းဝက လာတယ္ဆိုတာကို တ႐ုတ္ေတြဆီက နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက လက္ခံ ဆည္းပူးထားပံုရတယ္။

ေဒၚစုဟာ စိတ္ေကာင္း ရွိလြန္းတယ္။ မိခင္စိတ္ ရွိလြန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မရက္စက္ခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ခြင့္လႊတ္ခ်င္တယ္။ ဒိအျပင္ ကိုယ့္လူငယ္ေတြကုိ ရက္ရက္စက္စက္၊ ျပတ္ျပတ္သားသား မစြန္႔လႊတ္ မစေတး ရက္ဘူး။

စိတ္ေကာင္းရွိတဲ ့ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ဝါဒကုိ ယုံၾကည္မႈျပင္းတဲ့ ေဒၚစုကုိ က်ေနာ္ နားလည္တယ္။ သူ အနာခံ ဆန္႔က်င္ျပတာကုိ ေက်းဇူးလည္း တင္တယ္။ အေမရိကားမွာ သမၼတၾကီး ျငင္းဆုိခြင့္ Plausible Deniability ရွိေအာင္ တခါတရံ သမၼတကုိ တမင္အသိမေပးဘဲ ေအာက္က လုပ္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ဒီလုိပဲ ေဒၚစုကို ဒီမုိကေရစီ ပုံရိပ္အျဖစ္ လူေတြ တက္ၾကြလာေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ေပးႏုိင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ Inspirational-Leader အျဖစ္ ထိပ္မွာတင္ထားၿပီး၊ မလုပ္မျဖစ္တဲ့ Grass-Root ေအာက္ေျခလူတန္းစား စည္း႐ုံးေရးနဲ႔ အင္အား တည္ေဆာက္ဖုိ႔က က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးရဲ႕ တာဝန္ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။ ဒီ “အင္အား” နဲ႔ ေတာေျခာက္ၿပီး၊ အေျဖရွာၿပီးေတာ့မွ ထိပ္မွာေနာက္ဆံုး ညိႇႏႈိင္းေဆြးေႏြးၾကရင္ က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚစုပဲ “အေျဖရွာ” ရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ကို ေဒၚစုသာ ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ Only Daw Suu can walks the last mile လို႔ က်ေနာ္ အခါခါ ေရးျပခဲ့တာေပါ့။

“အင္အား” မတည္ေဆာက္ႏုိင္သေရြ႔၊ ေတာမေျခာက္ႏုိင္သေရြ႔၊ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ဟန္ေဆာင္ၿခိမ္းေျခာက္္လုိက္၊ လုိအပ္ရင္ တ႐ုတ္နဲ႔ ႐ုရွားက ဗီတုိနဲ႔ ဟန္႔တားလုိက္၊ နအဖ က အတုိက္အခံ ဟူသမွ်ကို ဖမ္းၿပီး ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္ထဲမွာ ထည့္ထားလုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုိဆြဲ၊ “အခ်ိန္” ကုိ လက္နက္အျဖစ္ အသုံးျပဳၿပီး ကုိမင္းကိုႏုိင္တုိ႔လည္း ႏွစ္ ၆ဝ ေက်ာ္၊ ေဒၚစုလည္း ႏွစ္ ၈ဝ ေက်ာ္ ေရာက္ကုန္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး သဘာဝ တရားအရ တျဖည္းျဖည္း ခႏၶာေၾကြကုန္ၾကမယ္။

စိတ္ဓာတ္က်စရာမဟုတ္ အရွိကုိ အရွိအတုိင္း ျမင္တတ္ဖုိ႔သာ လုိပါတယ္။

လက္ရွိအေျခအေနမွာ အတိုက္အခံဟာ ‘အားနည္းတယ္’။ ဒါကို စိတ္ဓာတ္က်စရာ မလုိပါ။ ဘာေၾကာင့္ အားနည္းသလဲဆုိတာကို ၾကည့္ျမင္တတ္ရင္ ဘယ္လုိ ‘အားရွိ’ ေအာင္ လုပ္မလဲဆုိတာကုိ ‘အေျဖ’ ရွာရမယ္။ End Game ဆုိတဲ့ ေနာက္ဆုံး ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲဆုိတာကုိ သိရမယ္။ သိမွ ‘ဗ်ဴဟာ’ ကို ျပင္ခ်င္ရင္ျပင္၊ ျဖည့္စြက္္ခ်င္ရင္ ျဖည့္စြက္္ေပါ့။ ‘လုိခ်င္’ တဲ့ စိတ္ ရွိဖုိ႔ လိုတယ္။ လုိလွ်င္ၾကံဆ နည္းလမ္းရတာေပါ့။

ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းကစလုိ႔ ဒီကေန႔အထိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမုိင္းကို ၾကည့္ရင္ ႏုိင္ငံေရးသမား ေတြ၎၊ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္ဝင္စားသူေတြ အမ်ားစုဟာ ျပႆနာတခုျဖစ္ရင္ ဝုန္းဆုိ ေကာက္႐ုိးမီးလို ထေတာက္ၾကၿပီး၊ စိတ္အလုိလုိက္တတ္ၾကတယ္။ ေရတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆူၾကပူၾက ျဖစ္ၾကၿပီး၊ ေသြးေအးသြားရင္ ဖုတ္ဆို ျပဳတ္က်၊ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ အထူးသျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ၿပီး၊ စိတ္အလုိလုိက္ Emotional ျဖစ္တတ္္ၾကတယ္။ လူအုပ္မ်ားလာရင္ လူအုပ္စိတ္ဓာတ္ Mob Mentality ဝင္လာၿပီး တေယာက္ေယာက္က ထေအာ္လုိက္ရင္ “ေဟ့လာ … ေမာင္႐ုိးဝါး” ဆုိၿပီး ထလုိက္သြားတတ္္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ဖ႐ုိဖရဲနဲ႔ လူအုပ္ေနာက္ ပါသြားတတ္ၾကတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစုဟာ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး အစီအစဥ္ “ပလင္” ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တဆင့္ၿပီး တဆင့္၊ ေျခလွမ္း တခ်က္ၿပီး တစ္ခ်က္ ေျခလွမ္းညီညီ မလွမ္းတတ္ၾကဘူး။ ဒါက ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ (အားနည္းခ်က္)ပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြေတြးပုံက လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊ လူထုတုိက္ပြဲ အတင္းဝင္၊ အတင္းတက္၊ အတင္းေအာ္ၾကေပါ့။

စစ္သားဆုိတာ

စစ္သားဆုိတာက စစ္သား ‘စ’ ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာပဲ ‘လြတ္လပ္ခြင့္’ ကုိ တံခါးေပါက္မွာ ထားခဲ့ရၿပီ။ ခုိင္းတာလုပ္၊ ေစရာသြား၊ ျပန္မေျပာနဲ႔ဆုိတဲ့ သံမဏိစည္းကမ္းကုိ လုိက္နာရၿပီ။ ေရာမေခတ္ကတည္းက စစ္သားဆုိတာ ‘စုစည္းမႈအဖြဲ႔’ နဲ႔ အားယူတာပဲ။ တဦးခ်င္းမဟုတ္၊ အဖြဲ႔နဲ႔ တုိက္ရတာကုိး။ တပ္စု တပ္စိပ္ တပ္ခြဲ တပ္ရင္း တပ္မဟာ တပ္္မ တပ္မအုပ္စု တပ္မေတာ္ဆုိၿပီး ‘အစု’ နဲ႔ တုိက္တာ။

စစ္သားဆုိတာ စစ္ပြဲမျဖစ္ခင္ကတည္းက Battle-Plan လုိ႔ေခၚတဲ့ စစ္ပြဲအစီစဥ္ (Plan) ရွိတယ္။ Logistic လို႔ ေခၚတဲ့ ေထာက္ပံ့မႈေတြကို ျဖည့္ဆည္းထားရမယ္။ Training လုိ႔ ေခၚတဲ့ ျပင္ဆင္မႈသင္တန္းေတြ ရွိရတယ္။ Reinforcement လုိ႔ ေခၚတဲ့ တပ္ျဖည့္မႈေတြကုိ နားလည္ရတယ္။ Intelligence လုိ႔ ေခၚတဲ့ ၾကိဳတင္ေထာက္လွမ္းၿပီး ရန္သူ႔သတင္း ရွိေနရမယ္။ Objective လုိ႔ ေခၚတဲ့ မိမိသိမ္းပုိက္ရမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္၊ ဗ်ဴဟာ Strategy ။ ေနာက္ဆုံး ဆုတ္ရရင္ Exit-Strategy ဆုိတဲ့ ထြက္ေပါက္ေတြ အားလုံးကုိ စဥ္းစားထားရမယ္။ ဒါ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တိုင္း မသိမျဖစ္သိရမယ့္ အေျခခံအခ်က္ေတြပဲ၊ စစ္ပညာအရင္းခံပဲဲ။ ဒါေၾကာင့္စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ အားသာခ်က္က ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အစီအစဥ္ (Plan) နဲ႔ တိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ စိတ္ထဲေပၚတဲ့အတုိင္း စိတ္ဆြဲေဆာင္ရာေနာက္ မလိုက္ႏိုင္၊ လိုက္ခြင့္ မရွိပါ။

စစ္ပြဲအစီအစဥ္ ရွိၿပီးတာေတာင္ မလံုေလာက္ေသးပါ။ War Games လုိ႔ ေခၚတဲ့ ၂ ဖက္ ၂ သင္း ဖြဲ႔ၿပီး၊ တုိက္ၾကည့္ရပါတယ္။ ဒါမွ Logistic လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ ဗ်ဴဟာ Strategy ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြ ‘ေပၚ’ လာၿပီး ျပင္ႏိုင္တယ္။ စစ္ပြဲတပြဲမွာ ရန္သူအငိုက္မိေအာင္ လွ်ပ္တျပက္ တုိက္ႏိုင္္တာဟာ အေရးအၾကီးဆံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေျခာက္ခါ ညာလွမ္းဆိုသလို တဖက္ကို ဟန္ျပၿပီး၊ ပရိယာယ္သံုးရတာကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ရတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Deception ဆိုတာေပါ့။

စစ္ပြဲတခုမွာ Logistic (ေထာက္ပံ့ေရး) မႏုိင္ဘဲ ေအာင္ျမင္ဖို႔ သိပ္ခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္တာနဲ႔ Logistic အေၾကာင္း နားလည္ရပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာပဲ Professional လုိ႔ ေခၚတဲ့ တကယ္အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့ အတတ္ပညာရွင္ ျဖစ္လာရင္ Logistic ကို အရင္ေမးၾကတာပဲ။ လက္ရွိ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား အမ်ားစုဟာ တာဝန္ၾကီးၾကီးယူရတဲ့ Responsible အလုပ္ေတြ မလုပ္ဖူးၾကဖူးဘူး (အထူးသျဖင့္ ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြပါ)။ လက္ေတြ႔ အေတြ႔အၾကံဳ မရွိၾကဘဲ၊ တသက္လံုး ‘ေအာ္’ လာၾကေတာ့ ‘လိုခ်င္’ တာပဲ သိၾကတယ္။ ‘လုိအပ္’ တာကို နားမလည္ၾကဘူးလုိ႔ ျမင္မိတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ‘ျပည္ပ’ မွာ က်င္လည္ေနၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကည့္ၾကပါ။ ‘အေရးၾကီးၿပီေဟ့’ ဆိုတာကို တြင္တြင္ေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘာအေရးၾကီးတာလဲ၊ ဘာေတြ ‘လို’ သလဲ၊ ဘာေတြ ‘ျပင္’ ထားရမွာလဲ၊ ဘယ္လုိ ‘ေအာင္ပြဲ’ ခံမွာလဲ၊ ‘တိုက္ကြက္’ က ဘာလဲ၊ ‘ဆုတ္ကြက္’ က ဘာဆိုတာ မပါၾကဘူး။ တေယာက္ေယာက္က အေရးၾကီးၿပီဆို အားလံုးက သံေယာင္လိုက္ၿပီး အေရးၾကီး ကုန္ၾကေရာ။ ၾကာေတာ့ တကယ္ အေရးေပၚလာတာေတာင္ လူအမ်ားစုက မယံုေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါ လက္ေတြ႔ပကတိ ျဖစ္ရပ္ပါ။

ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ အားသာခ်က္က Diversity လို႔ ေခၚရမယ့္ လူေပါင္းစံု ပါဝင္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ဘက္ေပါင္းစံုက ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ထူေထာင္တဲ့ (Day-2) လုပ္ငန္းေတြက်ေတာ့ ပံုမွန္ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးကာလ (Day-1) ကာလမွာက်ေတာ့ ဒီ Diversity က အားနည္းခ်က္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။

စစ္ဗိုလ္မွာ ၃ မ်ဳိး ၃ စား ရိွတယ္။ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္တို္က္ေတာ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ - ဥပမာ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔၊ ဂ်ာမန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရြမ္းမဲလ္၊ အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မက္အာသာတို႔လိုေပါ့။ စစ္တပ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကိုသိၿပီး၊ စစ္တပ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ - ဥပမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္္ေမာင္ (ဆိုရွယ္လစ္)၊ အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မာရွယ္တို႔လိုေပါ့။ ေရွ႕တန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေအာင္ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ထူေထာင္ျဖည့္ဆည္းေပးရတာ။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနားလည္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ - ဥပမာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေကာလင္းပါဝဲလ္တို႔လိုေပါ့။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္လိုက္စားၿပီး စစ္တပ္ထူေထာင္ဖို႔ ေငြနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြရေအာင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ပလူးၿပီး၊ စစ္တပ္ဘတ္ခ်က္အတြက္ ‘ေငြ’ ရွာရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေပါ့။

ဒီမိုကေရစီ မတည့္တံ့ေသးတဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္း စစ္တပ္ရဲ႕ အာဏာသိမ္းမႈ အႏၲရာယ္နဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ရတတ္တယ္္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေတာခိုေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ေနရာနဲ႔ အရိွန္က ပိုၾကီးထြားလာတာေပါ့။ တ႐ုတ္ျဖဴအႏၲရာယ္ၾကံဳရေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႕ အရွိန္က ၾကီးသထက္ ၾကီးလာတာေပါ့။ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲကာလမွာ ႏိုင္ငံေရး အကြြက္ျမင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ သခင္သန္းထြန္းစတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးကို အုပ္စီးႏုိင္ခဲ့သလဲ။ ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္ ၾကြယ္တာခ်င္း တူၾကရင္ေတာင္ စစ္သားဆိုတာက စိတ္ရွည္တယ္။ ၾကိတ္ၾကံထားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ရိွတယ္။ ပရိယာယ္နဲ႔ လွည့္ျဖားမႈ Deception ရိွတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို လွည့္ကစားၿပီး ကိုယ့္လက္ကို ကိုယ္မျပခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဦးႏုက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းခံရတဲ့ ညမွာ ဗိုလ္ေနဝင္း သိရဲ႕လား၊ ဗိုလ္ေနဝင္း သိရင္ ၿပီးမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ဗိုလ္ေနဝင္းက အေစာၾကီး ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာနဲ႔ ေရၾကည္အိုင္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ လံုးခ်င္းအိမ္ေတြ ၾကိဳေဆာက္ထားတာ ဦးႏု မသိလိုက္ဘူး။ အခ်ိန္ယူၿပီး လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းၿပီးမွ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အႏိုင္ယူသြားတာ။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလို Emotion စိတ္ဆႏၵေစာတာ မပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အစီအစဥ္ Plan မရိွတတ္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေနာက္ လိုက္တတ္္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို အစီအစဥ္္နဲ႔ စည္းကမ္းရိွတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အာဏာသိမ္းႏိုင္ခဲ့တာ။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ (ေတြးပံု) (ေတြးနည္း) ကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၿပီး၊ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ႏိုင္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ (အားသာခ်က္) ပဲ။

အခု စစ္တပ္အုပ္စိုးတဲ့ ေခတ္မွာ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကလည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ေတြးသလို၊ ေတြးႏိုင္ရမယ္။

ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ ႏိုင္ငံေရး တိုက္ပြဲကို စစ္ပြဲတပြဲ တိုက္သလို ႏိုင္ငံေရး စစ္ပြဲသဏၭာန္ တိုက္ႏိုင္ရမယ္။

ဒီလိုတိုက္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ စစ္ဗ်ဳဟာနဲ႔ စစ္သားစိတ္ဓာတ္၊ စစ္သားဉာဥ္ကို ေလ့လာဆည္္းပူးသင့္တယ္။

ေမာ္စီတံုးဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မဟုတ္ေပမဲ့ စစ္ဗ်ဴဟာကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲ။ ခ်ဴအင္လိုင္း၊ တိန္ေလွ်ာက္ပိန္တို႔လည္း စစ္ဗ်ဴဟာကို နားလည္တဲ့၊ စစ္တပ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ကြန္မင္ရွင္နာ Political Commissioners ေတြပဲ။ ခ႐ူးရွက္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာလည္း လိုအပ္လို႔ စစ္တိုက္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲ။ စစ္ဗိုလ္ေတြေတာင္ ႏိုင္ငံေရး နားလည္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ စစ္ဗ်ဴဟာ နားမလည္ႏိုင္ရမွာလဲ?

ဒါေပမဲ့ ခက္တာက လက္ရိွ စစ္တပ္ကို ေတာ္လွန္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ လူအမ်ားစုက စစ္တပ္အေၾကာင္း စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊနဲ႔ ေမာင္ေအး အားၿပိဳင္ေနၾကတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ ေဒၚၾကိဳင္ၾကိဳင့္လူ၊ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ မတဲ့ဘူးဆိုတဲ့ ‘အတင္း’ နဲ႔ ‘အဖ်င္း’ ေနာက္ လိုက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ တပ္မေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုက ဘယ္လုိ၊ ထိပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ‘အာဏာ’ ကို ဘယ္နည္းနဲ႔ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားတာလဲ။ စနစ္ System က ဘယ္လို၊ Form ပံုသဏၭာန္က ဘယ္လိုဆိုတာကို အေရးမထားၾကဘူး။

ျမန္မာေတြထဲမွာ စနစ္တက် သတင္းစုေဆာင္းတဲ့ Source သတင္းဆံုခ်က္ မရိွဘူး။ ရလာတဲ့သတင္းကို စိတ္ခံစားမႈမပါဘဲ ရိွတဲ့ Data သတင္းသက္သက္္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး အရွိကို အရွိအတိုင္း ေဝဖန္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ ေဝဖန္သံုးသပ္ႏိုင္သူ Analyst မရိွဘူး။ အမွန္တကယ္ ၾကည့္တတ္္ရင္ Direct Source လို႔ ေခၚတဲ့ တိုက္႐ိုက္ သတင္းေပးႏိုင္သူ မရိွဘူး။ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက သတိရိွတယ္။ ဘယ္သူမွ အဝင္မခံဘူး။ သူတို႔ေနာက္လိုက္ေတြ၊ ကပ္ဖားေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ ေျပာတာကို တဆင့္ခံၾကားၿပီး ပံုၾကီးခ်ဲ႕ၾကည့္ေနၾကတာ။ အဂၤလိပ္လို႔ Proxy လို႔ ေခၚပါတယ္။ တိုက္႐ိုက္သိတာ တေယာက္မွ မရိွပါ။ တဆင့္စကား တဆင့္ပြားၿပီး လူတတ္္ၾကီးေတြ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ နအဖ ဘက္က တမင္လုပ္ၾကံၿပီး ‘အပင္း’ ထည့္တာေတြကလည္း ခဏခဏပဲ။ တၾကိမ္က လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားေနတဲ့ အေရးပါတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္က Brigadier General ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ဟာ Major General ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထက္ ရာထူးၾကီး ပါတယ္ဆိုၿပီး အတင္းျငင္းတယ္။ က်ေနာ္ ဘာျပန္ျငင္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြၾကားမွာ စစ္တပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ နားလည္မႈ၊ ေလ့လာမႈ၊ စိတ္ဝင္စားမႈ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနေသးတယ္ ဆိုတာကို သိေစခ်င္တာပါ။

နအဖ ဘက္က ေဒၚစုကို အေသးစိတ္ ေလ့လာထားတယ္။ ေဒၚစုရဲ႕ ေတြးပံုေတြးနည္း၊ ေဒၚစုရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ အေနအထား Psychological Profile၊ ေဒၚစုရဲ႕ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို အေသအခ်ာ ေလ့လာျပဳစုထားတယ္။ ဒါ့အျပင္ National Defense College လို႔ ေခၚတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္မယ့္ သူေတြကို ေရြးၿပီး၊ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ အမ်ဳိးသားကာကြယ္ေရး တကၠသိုလ္မွာ NLD ကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ၊ NLD အားသာခဲ့ရင္ ဘယ္လုိ ကိုင္တြယ္မလဲ ဆိုတာကို စစ္ပြဲတိုက္ပြဲသဏၭာန္ War Game လုပ္ၾကတယ္။ နအဖ က စစ္သားေတြပီပီ စစ္ပညာရွင္ ရွင္စူး Shin Tsu ေျပာခဲ့တဲ့ Know thy Enemy သင့္ရန္သူအေၾကာင္းကို သိပါေစ ဆိုတာကို မေမ့ဘူး။ အတိုက္အခံကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ရန္သူနဲ႔ စစ္တိုက္ရသလို သေဘာထားဆက္ဆံ၊ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတယ္။

က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြဘက္က ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား စစ္တပ္အေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားလို႔ ေလ့လာထားတာ ရိွၾကသလဲ ျပန္ေမးၾကည့္ၾကပါ။ လက္္တဖက္နဲ႔ ေရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလူနည္းစုထဲမွာပဲ ဘယ္ႏွေယာက္က အတင္းနဲ႔ အဖ်င္းကို သတင္းနဲ႔ မေရာဘဲ စနစ္တက် စိတ္ျဖာသံုးသပ္ႏိုင္ပါသလဲ။ ဘယ္ဟာက ‘အတင္း’၊ ဘယ္ဟာက ‘သတင္း’ ဆိုတာ ကို ခြဲစိတ္ႏိုင္ၾကရဲ႕လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊရဲ႕ ေတြးေတာပံုေတြးေတာနည္း၊ ဘယ္ဟာကို အေလးေပးတယ္၊ ဘယ္ဟာကိုေတာ့ အေရးမေပးဘူး။ သူ႔ရဲ႕ Psychological-Profile ဘယ္လို ဆိုတာေတြကို ျပဳစုထားၾကသလား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္ဆံဖူးတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖူးၾကသလဲ။ သံတမန္ေတြဆီက ၾကားတဲ့ စကားနဲ႔ တဆင့္ Proxy ေတြက ေျပာတာေတြကိုပဲ နားစြင့္ၿပီး ပံုၾကီးခ်ဲ႕ေနၾကရတယ္ မဟုတ္လား။ တခါတခါ အခ်င္းခ်င္း လႊင့္လိုက္တာကပဲ သတင္းျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္လာတယ္ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္ အတိုက္အခံေတြၾကားမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ငေပါၾကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမာင္ေအးက ‘ငမူး’ ဒီ ႏွစ္ေယာက္ အားၿပိဳင္ေနၾကတယ္။ စသျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ ပံုရိပ္ေဖာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္ရႉးကိုယ္ပတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊရဲ႕ ပကတိအေနအထားကို ယုတိၱက်က် မျမင္ခ်င္ေတာ့၊ မျမင္တတ္္ ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သန္းေရႊၾကီးေတာ့ ေၾကာက္ေနၿပီ။ သန္းေရႊၾကီး ဒုကၡေတြ႔ေနၿပီဆိုၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာကို စိတ္ခံစားမႈ Emotion နဲ႔ ေရာၿပီး ယံုလိုက္ၾက၊ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကေတာ့ ရန္သူကို အရိွကို အရိွအတိုင္း မျမင္ၾကဘဲ၊ ျပင္ဆင္မႈ မလုပ္ခဲ့ၾက။ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲျဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ဘက္က အဆင့္သင့္မျဖစ္ၾကဘဲ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး၊ အခ်ိန္ေတြကုန္ၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးလည္း ‘စစ္ကြ်န္’ ဘဝက မလြတ္ဘဲ၊ မြဲသထက္ မြဲကုန္ၾကတာေပါ့။

က်ေနာ့္အျမင္ကို တင္ျပရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ ‘ငေပါ’ မဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္ အေတြးအေခၚရိွတဲ့ ‘လူေတာ္’ လည္း မဟုတ္ပါ။ တုိင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ ‘မ်ဳိးခ်စ္’ လည္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အာဏာမက္တဲ့၊ အာဏာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္တဲ့၊ အာဏာကို ထိန္းႏိုင္တဲ့ ‘အာဏာရွင္’ သက္သက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးကို အေတြ႔အၾကံဳရိွတဲ့ လူေတြ႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို နားလည္တဲ့၊ လမ္းေပၚက တုိက္ပြဲအေၾကာင္းကို နားလည္တဲ့ Street Smart လူလည္တေယာက္ပဲ။ ဗ်ဳဟာ Strategy ကို နားလည္တဲ့ ဗ်ဳဟာမႉးေကာင္း Good Strategist လို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊဟာ သူ႔အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ အာဏာရွင္တိုင္း က်င့္သံုးရမယ့္ Manipulation & Exploitation by power ဆိုတဲ့ အာဏာသံုးၿပီး လူေတြကို ဘယ္လို အသံုးခ်ရမယ္၊ ၾကိဳးကိုင္ရမယ္ ဆိုတာကုိ ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ နည္းပရိယာယ္နဲ႔ အာဏာရွင္က်မ္းကို ေက်ခဲ့ပံုရတယ္။ ကိုယ့္အင္အားမရိွခင္ ေရေျမြလို ၿငိမ္ေနၿပီး အဆိပ္ရိွတာ မျပနဲ႔၊ ပိုင္မွ တခ်ီထဲ ထေပါက္လိုက္တာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ကို ‘ဝ’ ေအာင္ အသံုးခ်ၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကိုေတာင္ ျပန္ကိုင္ႏိုင္တာ ငေပါ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ကိုယ့္ရန္သူေတြက ကုိယ့္ကို ေလွ်ာ့တြက္ေအာင္ အထင္ေသးေအာင္ ‘ေန’ ႏိုင္တာ ‘ပညာရပ္’ တခုပဲ။

အာဏာရွင္စနစ္မွာ အာဏာရွင္မွန္ရင္ အဓိကဟာ အၿမဲသတိရိွရမယ္၊ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနရမယ္၊ ႏိွပ္ကြပ္စရာရွိရင္ လက္မေႏွးရဘူး၊ ရက္စက္ႏိုင္ရမယ္။ စတာလင္ေသာ္၎၊ ေမာ္စီတံုးေသာ္၎ တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ထူေထာင္ေရးကုိ အခ်ိန္ျပည့္ အေလးထားၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါက ခ်ဴအင္လိုင္းရဲ႕ တာဝန္။ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေမာ္ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အကုန္မသိဘူး။ အကုန္မေျပာ။ အားလံုးအႏၲရာယ္ရိွေအာင္ ‘လုပ္’ ထားၿပီး တဖက္နဲ႔တဖက္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ‘အားၿပိဳင္’ ခိုင္ထား။ ‘အလုပ္’ ေပးထားတာ။ ဒါမွ အာဏာ လုဖို႔၊ ၾကံဖို႔ အခ်ိန္ မရိွေအာင္ လုပ္ထားတာ။ ေမာ့္ အစီအစဥ္ကို ေမာ္ တေယာက္ပဲ သိတာ။ ေမာ္ဟာ သူ႔လူေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ လူတိုင္းကိုလည္း အေတြ႔မခံ၊ ေတြ႔ခ်င္ရင္ ခြင့္ေတာင္းေနရတာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊကို ေလ့လာရင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ေတြ႔ခ်င္တိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊကို မေတြ႔ရပါ။ ‘ေခၚ’ မွ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၾကည့္ရင္လည္း ဘယ္သူမွ ဘာ ‘လုပ္’ မယ္ဆိုတာ တိတိက်က် မသိၾကပါ။ ဟိုဝန္ၾကီးကို တမ်ဳိးခိုင္း၊ ဒီဝန္ၾကီးကို တမ်ဳိးခိုင္း၊ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မ်က္ႏွာသာေပးလိုက္၊ ဟိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးလိုက္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ခိုင္းထားတာပါ။ အာဏာကို နားမလည္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုရင္ အကြက္မွားတာနဲ႔ ‘နာ’ ၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊပဲ သိတယ္လို႔ က်ေနာ္ ယူဆတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊ ‘မွား’ တဲ့ အကြက္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအမွားေတြကိုလိုက္ ‘နင္း’ ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္မႈ မရိွတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္ခံေတြရဲ႕ ‘အားနည္း’ ခ်က္ သက္သက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ‘အတို’ ခ်ဳပ္ရရင္ -

* ရန္သူကို နားလည္ပါ Know your Enemy
* ရန္သူ ေတြးသလို၊ ေတြးပါ
* စစ္ပြဲတပြဲလို (ျပင္ဆင္) ထားပါ
* စစ္သား (ေတြး) နည္းကုိ သိပါေစ
* စစ္သားျဖစ္မွေတာ့ လူသတ္ရမွာကို မေၾကာက္တာေၾကာင့္ စိတ္ပုတီးဆြဲၿပီး တိုက္၍ မရပါ
* စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရင္ဆိုင္ခ်င္ရင္ ‘အႏိုင္’ ယူရမွာကို လက္တြန္႔၍ မရပါ
* ျပင္ဆင္မႈ ရွိၾကပါေစ
* ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲကို စစ္ပြဲတပြဲအျဖစ္ ျမင္ၾက၍ ဗ်ဴဟာ ရွိပါေစ